ความฝันของพี่แว่น

กลางดึกคืนนั้น พี่แว่นฝัน ในความฝันนั้นเขาทำได้เพียงแค่ยืนดู ความฝันเริ่มแรกเปลี่ยนความมืดมิดให้กลายเป็นทางเดินที่ทอดยาว สุดสายตาของเขาเป็นคนสองคนเดินไปด้วยกัน

(หาฉากไม่เจอ เราจะตัดตอนเท่าที่เราจำได้ล่ะกันนะ เลิกการเขียนแบบวรรณศิลป์แล้ว)

แล้วคนทั้งสองก็ใกล้ขึ้นมาเรื่อย ๆ จนเห็นหน้าชัดว่าทั้งสองคนก็คือ แอดกับพี่แว่นนั้นเอง เป็นฉากที่แอดลองจับมือพี่แว่นแต่ก็โดนสะบัดมือใส่ (ชิ ไอ้คนเล่นตัว) แอดเดินตามหลังพี่แว่นไปเงียบ ๆ จะเอื้อมมือไปจับพี่แว่นก็ชะงัก แล้วเดินต่อไป

แล้วฉากก็เปลี่ยนไปกลายเป็นภาพสวนดอกไม้ที่มีแสงเจิดจ้า และยังมีคนสองคนยืนอยู่เช่นเคย เป็นภาพของแอดร่างชายจับมือกับพี่แว่นแล้วก็โดนสะบัดอีก คราวนี้แอดหัวเราะแหะ ๆ กับพี่แว่นที่ทำหน้าจริงจัง แล้วพระอาทิตย์ก็ตกอย่างรวดเร็ว กลายเป็นสวนตอนกลางคืน พี่แว่นกำลังดื่มเหล้า ดื่ม และดื่ม พอแอดเข้าไปไกลก็บอกว่า “นายกลับไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว กลับไป” แล้วทิ้งท้ายด้วยเสียงตวาด (มั้ง อินเนอร์หาไม่เจออ่ะ -3-)


แล้วบรรยากาศก็เริ่มมืดขึ้นเรื่อย ๆ ล้อมรอบตัวจนมืดสนิทอีกครั้ง เหลือแอดที่ยืนอยู่เพียงคนเดียวท่ามกลางความมืด และแล้วเสียงก็เริ่มดังขึ้น มีเสียงรองเท้ากระทบพื้นดังตึก ๆ เสียงผู้คนที่เริ่มจอแจ แต่ภาพข้างหน้ากลับมืดสนิท ทันใดนั้นเสียงพี่แว่นก็ดังขึ้น “งั้นเราไปร้านนั้นล่ะกันนะ” ระหว่างนั้นเองแอดถลาล้มลงเหมือนโดนชน แล้วเสียงฝีเท้าพี่แว่นก็ห่างไปเรื่อย ๆ แอดทำได้แต่หันรีหันขวางอยู่ในความมืดนั้น เมื่อก้าวเดินไปทางไหนก็มีแต่ความเงียบ เงียบสนิท จะเอื้อมมือคว้าอะไรก็มีแต่อากาศและล้มลงทุกครั้ง แล้วความฝันก็จบลงเพียงเท่านี้

(เท่าที่เราจำได้ก็เท่านี้แหละ ที่จริงมันเยอะกว่านี้ แต่อินเนอร์เริ่มขี้เกียจอีกแล้วน่ะ)

ความฝันครั้งที่สองของพี่แว่น


แล้วคืนนั้นพี่แว่นก็ฝันอีกครั้ง

ความฝันครั้งนี้ก็ยังคงมืดสนิทเหมือนเช่นเคย ทันใดนั้นกลิ่นอับชื้นก็เริ่มโชยมา เสียงน้ำหยดกระทบพื้นหินดังแปะ ๆ ประสานกับเสียงฝีเท้าหนัก ๆ หลายเสียงเดินมาเป็นจังหวะสม่ำเสมอไม่เร่งร้อนหรือเร่งรีบ มีเพียงแต่เสียงก้าวเดินสะเปะสะปะเหมือนเล่นโน๊ตผิดคีย์ที่ทำลายเสียงเพลงในความมืดนี้ แสงสว่างสีส้มค่อย ๆ ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ช้าลง

ไม่ใช่สิ แสงสว่างสีส้มไม่ได้เคลื่อนเข้ามา แต่พวกเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายเคลื่อนเข้าไปใกล้ ใกล้จนเห็นร่างเล็ก ๆ ในเสื้อคลุม มือหยาบกร้านถือตะเกียงสีส้มส่องอยู่ข้างตัว ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าต่าง ๆ หยุดลง พร้อมกับร่างของคน ๆ หนึ่งถลาเข้าไปหาแสงสีส้ม

ร่างของหญิงสาวที่โดนมัดในสภาพเนื้อตัวบอบช้ำ เต็มไปด้วยรอยถลอกมองร่างในเสื้อคลุมตรงหน้า ตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นหน้าของคนในเสื้อคลุม เสียงเบา ๆ ลอดผ่านริมฝีปากที่มีเสียงแห้งกรัง พร่ำพูดแต่ว่า "ทำไม ๆ " แววตาของเธอสั่นระริกคล้ายเห็นสิ่งไม่คาดฝัน

ร่างเล็ก ๆ เปิดผ้าที่บังหน้าออก หญิงวัยกลางคนเหยียดยิ้มอย่างมีความสุข พลางเอื้อมมือที่ผ่านการทำงานหนักจับใบหน้าของหญิงสาว "เหมือนจริง ๆ เหมือนกันอย่างกับแกะเลยนะเอ็ดการ์"

"ทำไมถึงเป็นคุณป้าได้ล่ะครับ " ในที่สุดหญิงสาวก็เอ่ยเป็นประโยคได้สำเร็จ เธอไม่เบือนหน้าหนี แววตาของเธอมีแต่ความไม่เข้าใจ เสียงที่ถามสั่นเครืออย่างคนผิดหวัง "ทำไมคนที่คอยตามจองล้างจองผลาญผมถึงได้กลายเป็นคนป้าได้ล่ะครับ"

"เพราะอะไรงั้นเหรอ" เสียงของสตรีวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่า "คุณป้า" เอ่ยอย่างเย็นชา "เพราะฉันเกลียดครอบครัวแกยังไงล่ะ ยิ่งเห็นแกที่เหมือนกับแม่ของแก ฉันยิ่งอยากจะให้แกทรมานขึ้นไปอีก แม่แกน่ะตายง่ายไปนะ" หญิงสาวนามว่าเอ็ดการ์จะพุ่งเข้าไปหาคุณป้าของเธอ แต่กลับถูกมือใหญ่ ๆ หลายข้างจับกดลงพื้น

"แล้วที่คุณทำดีกับครอบครัวของผม ทำดีกับผมนั้นก็คือแผนการเหรอครับ " เอ็ดการ์ได้แต่มองหญิงตรงหน้าอย่างเจ็บปวด "ทำไมคุณถึงได้มาให้กำลังใจผม ยุให้ผมคบกับคริสตินล่ะครับ ลูกสาวคุณรู้ถึงแผนการของคุณรึเปล่า"

"นั่นก็เพราะว่าแกจะได้รู้ว่าฉันเจ็บปวดยังไง เหมือนกับตอนที่แม่แกแย่งพ่อแกไปจากฉันน่ะสิ ฉันอยากให้แกมีควาสุขจนล่องลอย และทันใดนั้นเองแกก็จะเจ็บปวดเหมือนถูกกระชากจากความสุขสูุ่ความเจ็บปวด หัวใจของแกจะเหมือนถูกกรีดเป็นริ้ว ๆ เจ็บเหมือนตายทั้งเป็น เจ็บที่เห็นคนที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ใช่แกไงล่ะ ส่วนคริสตินน่ะเหรอ ลูกสาวของฉันน่ะไม่มีทางรู้เรื่องนี้หรอก เพราะงั้นแกถึงได้เชื่อใจเธอจนถึงตอนนี้ใช่ไหมล่ะ แล้วก็ไม่สงสัยฉันเลย" หญิงวัยกลางคนมองหน้าเอ็ดการ์ที่ช็อคกับสิ่งที่ได้ยินไปแล้ว เธอยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนจะเอ่ยว่า
"เอาตัวเข้าไปเก็บไว้ รอเวลา.... ฤดูหนาวกำลังมาแล้ว"

แล้วเอ็ดการ์ก็โดนลากเข้าสู่ความมืดอย่างรวดเร็วไม่มีเวลาแม้กระทั่งขัดขืน แล้วก็มืดสนิทลงอีกครั้ง



"นำตัวแม่มดออกมา" เสียงกังวานก้องอย่างมีอำนาจสั่งการ

แล้วเสียงโซ่กระทบกันก็ทำความมืดอันเงียบสงบอีกครั้ง ร่างสะปักสะปอมเดินเซ ๆ ออกมาพร้อมกับเสียงฮือฮาจากปากคนในเสื้อคลุมที่ยืนเบียดเสียดในห้องเล็ก ๆ "นั้นมันผู้ชายนี่ " แอดร่างผู้ชายเหยียมยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะตีหน้าเศร้าพลางพูดว่า " ทำไมต้องจับผมมาด้วย ที่นี่ที่ไหนกัน"

หญิงวัยกลางคนมองที่เอ็ดการ์ด้วยสายตาแค้นเคือง " มันมีเวทมนต์ จับมันมาเผาไฟเลย " คนในเสื้อคลุมต่างพกันเห็นด้วย ในขณะเดีนสกันอีกหลายคนกลับทำท่าอึกอักพลางพูดว่า "แต่..." พวกเขาต่างมองหน้ากันและกัน และตัดสินใจพร้อมกันว่า "เรื่องนี้พวกฉันไม่ขอมีส่วนร่วมด้วยนะ" แล้วก็พากันแยกย้ายไป จนคนเหลือไม่ถึงครึ่งหนึ่งของครั้งแรก หญิงวัยกลางคนทำหน้าไม่พอใจพลางมองเอ็ดการ์ด้วยสายตาเคียดแค้น

"คุณน่ะ พอแค่นี้ดีกว่านะครับ ยังไงก็ยังกลับตัวทัน" เอ็ดการ์เอ่ยเสียงอ่อน แต่ทันใดนั้นกลับโดนหนึ่งในเสื้อคลุมชกจนล้มลงไปกองกับพื้น แต่เขากลับเหยียดยิ้มมองไปที่หญิงวัยกลางคน "แผนของคุณเสียเปล่าแล้ว ยกเลิกเถอะ"

"จับมันมานี่" หญิงวัยกลางคนสั่ง ชายในเสื้อคลุมหลายคนลากร่างของเอ็ดการ์มาแทบเท้าของเธอ เธอจับหน้าชายหนุ่มขึ้น บีบอย่างคั่งแค้น "รู้ไหมว่าฉันวางแผนกี่ปีเพื่อวันนี้ แต่แกกลับมาทำลาย"

ฉับพลันหญิงวัยกลางคนแสยะยิ้มเหมือนนึกอะไรได้ "แกชอบเล่นดนตรีนี่ " เธอหันไปสั่งเหล่าคนในชุดคลุม "ตีมือมันจนเล่นดนตรีไม่ได้อีกเลยนะ "

เหล่าคนในชุดคลุมลากแอดที่ดิ้นรนขัดขืน แม้ว่าเขาจะพยายามดึงมือให้หนีพ้นมือหยาบกร้านที่แข็งแรงมากเท่าไหร่ ก็จะถูกเตะต่อยพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของคนในชุดคลุม ในที่สุดเขาก็ไม่อาจฝืนแรงของหลายคนได้ ตีมือทั้งสองข้างถูกตีหลายครั้งจนแตกยับ เขาซวนเซล้มลงไปกองกับพื้น หญิงวัยกลางคนมองชายหนุ่มอย่างสะใจ พลางสั่งว่า "เอาไปผูกกับเสา เตรียมเผาไฟได้แล้ว"

คนในชุดคลุมลากร่างที่เริ่มหมดสติขึ้นมาแล้วผูกไว้กับเสากลางห้องอย่างแน่นหนา คนที่เหลือต่างนำไม้หลายมัดต่างมาวางเรียงไว้รอบ ๆ ร่างของชายหนุ่ม แววตาของคนที่อยู่ในห้องต่างบ้าคลั่งและวิกลจริตเหมือนเฝ้ารอคอยความตายอันทรมาน

แชะ เสียงจุดไฟแช็กดังก้อง แล้วความมืดก็คืบคลานกลับมาอีกครั้ง

วันนั้นพี่แว่นก็ฝัน รอบ ๆ ตัวของพี่แว่นเต็มไปด้วยทุกหญ้าสีทองเหลืองอร่าม ตรงหน้าของพี่แว่นมีหญิงชายกำลังเต้นรำท่ามกลางทุ่งหญ้าสีทอง มือของฝ่ายชายโอบประคองเอวของสาวร่างบาง ทั้งสองคนมีแต่รอยยิ้มให้กัน บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสุขเหมือนกับแสงสีทองยามบ่ายที่อาบไล้ความสุขชองคนทั้งคู่ให้เปล่งประกาย


และแล้ววันเวลาก็ผ่านไป แต่ทุกหญ้าสีทองยังคงอยู่ ชายหญิงสองคนนอนคุยกันคิกคักอยู่ในทุ่งหญ้า ฝ่ายหญิงหนุนแขนฝ่ายชาย ทั้งสองมองดูท้องฟ้าที่สดใส พลางวาดงฝันถึงอนาคต


และแล้ววันเวลาก็ผ่านไปอีก แต่เขายังเห็นชายหญิงสองคนนั้นอยู่ด้วยกันเสมอ รอยยิ้มของคนทั้งสองที่มีให้แก่กัน ฝ่ายชายสีไวโอลินขับกล่อมฝ่ายหญิง ทั้งสองคนเต้นรำ ร้องเพลง เล่นดนตรี ตลอดจนทำงาน พวกเขาก็ยังอยู่ด้วยกัน ราวกับทั้งโลกมีแค่พวกเขาสองคน
##########################################

ฉากตัดมาที่สวนหน้าบ้านแอดที่พี่แว่นคุ้นเคย ชายหนุ่มกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นเมเปิ้ล มองมอไซด์ที่ขับจากไป มือของชายหนุ่มกำแน่น แววตาเศร้าเสียใจ

“ทำไมนายถึงปล่อยให้เขาจากไปล่ะ” ฉับพลันมีเสียงจากข้างหลังดังขึ้น พร้อมกับเสียงกรอบแกรบจากใบไม้แห้งที่แตกสลายพร้อม ๆ กับการเหยียบย่างเข้ามาเรื่อย ๆ แต่ชายหนุ่มไม่ได้หันกลับไปมองที่มาของเสียง เขาเหยียดยิ้มก่อนจะกล่าวว่า “ลิเนตต์เองเหรอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”

“ฉันไม่เห็นด้วยเลยนะ พูดออกไปแล้วนายก็มาเศร้าเองอย่างนี้น่ะ ” ชายที่ชื่อลิเนตต์พูดขึ้นก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ ชายหนุ่ม ชายหนุ่มเหม่อมองท้องฟ้าสักพักก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “พี่ชายเขามาขอเขาคืน... เขาน่ะเป็นคนรักครอบครัว ยังไงเขาก็ต้องกลับไปหาครอบครัวสิ แต่ฉันเป็นเพียงคนนอก... เพราะงั้นอย่างนี้ก็ดีแล้ว พวกเขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจคนนอกอย่างฉันหรอก”

“แล้วนายจะทำยังไงต่อไป จะให้ฉันกลับไปกลับนายไหม” ลิเนตต์ถามหลังจากที่นั่งเงียบกันไปนาน “ไม่ต้องหรอก นายอยู่ที่นี่แหละ ให้ทำเหมือนว่าฉันยังอยู่ที่นี่ด้วย”

“ทำไมล่ะ”

“เพราะฉันไม่แน่ใจว่าจะได้กลับมาอีกรึเปล่า และถ้าฉันหายตัวไป เดี๋ยวอาเธอร์จะสงสัย แล้วก็จะตามไปอีกไง เพราะเขาก็มีครอบครัวของเขา ถ้าเขาตามฉันไป ฉันจะทำลายครอบครัวของเขาอีก” ชายหนุ่มมองลิเนตต์ แล้วขยี้หัวเบา ๆ “ฝากด้วยนะ แล้วจะพยายามกลับมาให้ได้”

“เอาให้ครบสามสิบสองด้วยนะ” ลิเนตต์ก้มหน้า ตัวสั่นก่อนจะเอ่ยออกมาเบา ๆ

.........................................................................................................................................................

ความฝันครั้งที่เท่าไหร่ดีนะ


หลังจากวันนั้นไม่กี่วันพี่แว่นก็ฝันอีกครั้ง ท่ามกลางลมหนาวที่มาก่อนต้นฤดูพัดหวีดหวิวผ่านร่องตึกสูงตระหง่าน ที่อยู่รอบข้าง ราวกับเสียงร้องไห้คร่ำครวญ ทันใดนั้นพี่แว่นก็เหลือบหันไปเห็นทางขวา ในร้านขายดอกไม้สีขาวที่แสนสดใส ชายหนุ่มคนเดิมเลือกดอกไม้ด้วยความตั้งใจ เขาเลือกอยู่นานจนได้ดอกกุหลาบมาหนึ่งดอก กุหลาบดอกเล็ก ๆ ที่สวยงามน่าทะนุถนอม เขารีบจ่ายเงินและออกไป ดวงตาเขาเป็นประกาย เขายืนหลบอยู่หลังมุมตึก พลางเอามือข้างที่ว่างซุกกระเป๋าเพราะอากาศที่หนาวจัด เมื่อซุกมือเข้าไป เขาก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในกระเป๋า เขาค่อย ๆ ดึงกระดาษที่ยับยู่ยี่ออกมา เขาคลี่มันอย่างเบามือ พลางมองภาพโปสเตอร์การแสดงสีสันสดใสด้วยสายตาที่อ่อนโยน

เวลาดูผ่านไปเนิ่นนาน ชายหนุ่มยังคงรอต่อไป ลมหายใจที่ขาวระบายออกมาช้า ๆ รอยยิ้มเขาพลันคลี่ออกมาเมื่อเห็นเธอเดินออกมาจากตึกสูง เดี๋ยวนี้การแต่งตัวของหญิงสาวไม่ได้เป็นสาวชาวบ้านอีกต่อไป การแต่งเนื้อแต่งตัวดูดีขึ้นจนต่างจากสาวชาวบ้านลิบลับ ดูเหมือนหญิงสาวแปลกใจทีเดียวที่ได้เจอเขา แต่ทั้งสองคนก็ยังทักทายและยิ้มให้แก่กัน เขามอบดอกกุหลาบดอกนั้นให้ พลางกุมมือทั้งสองของเธอ แล้วก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา พลางหอบดอกกุหลาบดอกโตช่อใหญ่ หญิงสาวรับดอกไม้ช่อนั้นด้วยความยินดี และแนะนำทั้งฝ่ายชายทั้งสองคนให้รู้จักกัน แววตายินดีของฝ่ายชายค่อย ๆ เลือนหายไป เมื่อฟังการแนะนำคนรักของฝ่ายหญิงจนจบสิ้น เธอค่อย ๆ ดึงมือออกจากชายหนุ่มอย่างสุภาพและคล้องแขนผู้ชายอีกคนจากไป เขายืนมองเธอจนลับสายตา บนมือของเขายังคงถือดอกไม้ดอกเล็ก ๆ ดอกนั้นอยู่

ชายหนุ่มมองดอกไม้ดอกนั้นอยู่เนิ่นนาน แล้วความคิดของเขาพลันหยุดลง เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยที่หกล้ม เด็กน้อยจับเข่าข้างที่หกล้มแล้วร้องไห้จ้า ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาเด็กน้อย เขาปลอบเด็กน้อยสักพักจนเธอหยุดร้อง พลางปัดเศษดินเศษฝุ่นออกจากเข่าน้อย ๆ ข้างนั้น แล้วมอบดอกไม้ให้ เด็กน้อยมองเขาด้วยความแปลกใจ แล้วก็ขอบคุณเขาก่อนจะวิ่งกลับบ้านไป “ขอโทษนะ ที่ทำให้เธออยู่ผิดมือ... ไปอยู่กับคนที่สมควรอยู่เถอะนะ” เขากล่าวเบา ๆ หลังจากมองเด็กน้อยกับดอกไม้วิ่งจากไป

ชายหนุ่มเดินไปนั่งบนเก้าอี้ ลมหนาวก็ยังพัดโกรกมาเรื่อย ๆ แต่เขากลับทำท่าเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร พลันมีเสียงเห่าเบา ๆ และความนุ่มที่มานั่งบนตัก พร้อมกับคนร่างสูงอีกคนที่วิ่งตามเจ้าก้อนสีขาวนั้นมา เจ้าหมาน้อยเลียหน้าชายหนุ่มเป็นพัลวัน คนร่างสูงหอบพลางต่อว่าเสียยกใหญ่ “เอ็ดการ์ นายหนีออกมาทำไม รู้ไหมว่าเขาตามหากันซะทั่ว”

ขายหนุ่มนามว่าเอ็ดการ์ลูบขนหมาน้อยสีขาวที่อยู่บนตักเบา ๆ หมาน้อยจึงหยุดเลียและนอนบนตักของเขาอย่างสงบเสงี่ยม แต่เขาไม่ได้พูดอะไร ชายร่างสูงจึงต่อว่าอีก “นายก็รู้กฎว่าถ้าหนีมาจะเจออะไร”

“บางทีฉันก็อยากให้พวกนายได้ออกกำลังกาย ก็อากาศมันหนาวนี่” ในที่สุดเขาก็พูดออกมา “แล้วรู้สึกยังไงบ้างทีได้ออกกำลังกายท่ามกลางอากาศหนาวล่ะ” เมื่อพูดจบเขาก็โดนประเคนหมัดเช้ากลางกระหม่อม ชายหนุ่มกุมหัวไว้พร้อมกับเจ้าหมาน้อยที่เอาอุ้งเท้าตีที่กลางหัวชายหนุ่มแปะ ๆ

“ใจร้ายกับฉันกันจังเลยนะ” เขาพูดปนหัวเราะ ชายร่างสูงจึงพูดขึ้นว่า “อย่าทำให้เป็นห่วงสิ เขาวิ่งวุ่นตามหาตัวนายกันหมด กำหนดการต่าง ๆ ก็ต้องเลื่อน งานนี้นายโดนเละแน่” เมื่อได้ฟังดังนั้น ชายหนุ่มเหยียดยิ้มก่อนจะอุ้มลูกหมาสีขาวแล้วพูดว่า “งั้นกลับกันก็ได้ ยังมีอะไรที่เขาอยากใช้ตุ๊กตาอย่างฉันอีกนี่” แล้วเดินเคียงข้างคนร่างสูงที่ถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อนใจไป

“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””


ณ ห้องทำงานสีขาว ชายหนุ่มกำลังอ่านเอกสารอย่างเคร่งเครียดแล้วเสียงเพลงก็ดังขึ้น เขามองเบอร์ที่โทรเข้ามาอย่างดีใจ แล้วรีบกดรับ “ว่างคุยไหม” เสียงจากปลายสายกล่าวอย่างนั้น

“ถ้าเป็นนายน่ะว่างเสมอ” แม้จะกล่าวไปอย่างนั้น แต่มือก็ยังขีดเขียนไปเรื่อย ๆ “เน่าชะมัดเลยนะ....” เสียงจากปลายสายสวนกลับมา เขายิ้มบาง ๆ แม้แววตาจะเศร้าลงวูบหนึ่ง

“พรุ่งนี้ตกลงว่างไหม” เสียงจากปลายสายถาม “ว่างสิ” เขาตอบพลางเหลือบมองปฎิทินตั้งโต๊ะที่วงไว้ เขียนด้วยปากกาสีแดงว่า O-O เขาเอาปากกาเขี่ยที่หน้าปฎิทินเบา ๆ

“อยากให้ไปไหนล่ะ” เขาถามอีกครั้ง แล้วก็จดชื่อสถานที่ลงบนกระดาษโน้ตยิก ๆ พลางเขียนว่า บ่ายโมง ก่อนจะกล่าวว่า “แล้วอยากได้ดอกไม้สักช่อไหม” ก่อนที่ทั้งสองจะคุยกันไปอีกสักพัก

“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ” ชายหนุ่มกล่าวก่อนวางสาย ก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์ นิ้วยาว ๆ กดแป้นคอมพิวเตอร์อย่างคล่องแคล่ว จนทำให้ชายอีกคนที่อยู่โต๊ะข้าง ๆ ต้องเงยหน้ามอง ก่อนจะเปรยว่า “จะหนีเที่ยวอีกแล้วล่ะสิ แล้วนั้นทำอะไร”

“แน่นอน แต่ก่อนหน้านั้นก็ต้องรู้ก่อนสิว่า ที่นี่น่ะมีอะไร เจอแล้ว” ชายหนุ่มเปิดประกาศเกี่ยวกับการประกวดแต่ก็ยังไม่รู้อะไรมาก เขารีบจดเบอร์และโทรออกทันที ก่อนจะทราบเรื่องราวทั้งหมด เขาจดพลางขอบคุณปลายสาย ก่อนจะยิ้มแบบเด็ก ๆ แล้วชายหนุ่มก็สาละวนกับการโทรศัพท์อีกครั้ง การโทรถามเรื่องดอกไม้และจองร้านอาหาร

ลิเนตต์มองคนตรงหน้าก่อนกล่าวว่า “คราวนี้คงไม่กลับมาทำหน้าเศร้าอีกนะ ฉันไม่ปลอบใจนายแล้วนะ” ชายหนุ่มชะงักนิดนึง ก่อนจะยิ้มให้ลิเนตต์แล้วพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “อย่าแช่งสิ”

วันต่อมาช่วงเช้าที่อากาศกำลังเย็นสบาย ชายหนุ่มรีบร้อนออกไปจากห้องทำงาน พร้อมกับชุดเรียบง่ายแล้วรีบมุ่งไปที่ร้านขายดอกไม้ เขารีบไปยืนรอก่อนที่ร้านดอกไม้จะเปิดเสียอีก ชายหนุ่มรอจนกระทั่งร้านดอกไม้เปิดและยืนเลือกดอกไม้อยู่นานสองนาน เขาเลือกดอกไม้ทีดอกจนกลายเป็นช่อ ๆ โต และซื้อกุหลาบเล็ก ๆ ใส่ไว้เต็มกระโปรงรถ เขามองที่ดอกไม้อย่างพึงพอใจ พลางพึมพำว่า “คงจะไม่เป็นอย่างครั้งที่แล้วหรอก”