Once Upon a Time... (Garo*Papa)

Once Upon a Time...When I Loved You

เสียงเด็กชายตัวน้อยร้องไห้จ้าดังขึ้นเมื่อเผลอสะดุดก้อนหินหกล้มจนได้แผลที่หัวเข่า ผู้เป็นพี่เดินมาหาน้องชาย แล้วนั่งลงข้างๆ เอาผ้าเช็ดหน้าผืนโปรดของตนซับเลือดให้โดยไม่ห่วงว่าจะทำให้มันสกปรกก็ตาม

“เจ็บมากไหม...” ดวงตาสีอำพันมองน้องชายของตนอย่างเป็นห่วง

“อื้อ...” เรือนผมสีนิลพลิ้วไหวขึ้นลงตามการสั่นหัวของเด็กชาย มือน้อยๆ เช็ดน้ำตาที่ไหลผ่านดวงตาสีฟ้าครามคู่นั้น

“ความเจ็บปวดจงหายไป...” ผู้เป็นพี่ปลอบเสียงอ่อนโยน ครั้นแล้วก็ประทับจูบลงบนแผลอย่างแผ่วเบา

ดวงตาสีครามจ้องมองแผลที่เข่าของตนตาค้าง แพขนตายังเปียกชื้นด้วยน้ำตา

“หายเจ็บจริงๆ ด้วย” เด็กน้อยเอ่ยอย่างประหลาดใจ แล้วมองพี่ของตนด้วยความชื่นชม“พี่เก่งจังเลย”

เจ้าของเรือนผมสีเกาลัดยิ้ม แล้วลูบหัวคนตรงหน้าอย่างเบามือ เด็กน้อยรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ส่งผ่านมาจากมือแสนอบอุ่นนั้น

“ฉันเป็นจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ว่าอะไรก็เสกได้ทั้งนั้นแหละ” ผู้เป็นพี่เอ่ย แล้วยื่นมือให้น้องจับด้วยรอยยิ้ม “กลับบ้านกันเถอะ”

“อื้อ” เด็กชายขานรับเสียงใส มือเอื้อมจับพี่ของตนแล้วลุกขึ้น รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนใบหน้า “ผมรักพี่ที่สุดเลย”

“อืม...รู้อยู่แล้วล่ะ...” พี่ชายยิ้มตอบน้องอย่างอ่อนโยน มือกระชับมือเล็กๆ ให้แน่นขึ้น

เด็กน้อยแหงนมองใบหน้าของคนข้างๆ ดวงตาสีอำพันของผู้เป็นพี่มองตรงไปยังเบื้องหน้าฉายแววไม่หวั่นกลัวอันตรายใดๆ ภาพตรงหน้าทำให้เด็กน้อยนับถือคนตรงหน้ายิ่งกว่าใคร โตขึ้นเขาจะต้องเป็นอย่างพี่ของเขาให้ได้ เป็นอย่างพี่ชายสุดที่รักของเขา

อ่านแล้วจะไม่คิดอะไร แต่มาดุชื่อกระทู้

เฮ้ย!!!!!!!

/โบกธงเชียร์ๆๆๆๆๆๆๆๆ

อาห์ เนื่องจากอินเนอร์มอนขี้เกียจแต่งแล้ว
จึงมาแบบย่อครึ่งนึง แบบเต็มรูปแบบครึ่งนึงนะจ๊ะ
หวังว่าท่านผู้อ่านคงไม่ว่ากันนะจ๊ะ



Once Upon a Time… When My Heart Was Broken


แม้ว่าสิ้นเสียงโน้ตตัวสุดท้ายไปนานแล้ว แต่ชายหนุ่มยังเหม่อมองเปียโนอยู่นาน จนเสียงฝีเท้าทำให้เขาหลุดจากห้วงภวังค์ เมื่อเหลือบมองผู้มาเยือน เขาก็ผินหน้าไปทางเปียโนอีกครั้ง

ดวงตาสีอำพันของผู้มาใหม่มองบุคคลตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่มองหน้าตนเลยก็ตาม และแล้วผู้มาเยือนก็ทำสิ่งที่ชายสวมแว่นไม่คาดฝัน ชายคนนั้นสวมกอดเขาแน่น

“ปล่อย... อย่ามายุ่งกับฉัน... จะไปไหนก็ไป...” ชายเจ้าของดวงตาสีครามกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดุดันเหมือนอย่างเคย หากแต่กลับฟังเศร้าสร้อยเหลือเกิน

“ไล่ด้วยน้ำเสียงแบบนี้ฉันไม่ไปหรอกนะ...”

ผู้เป็นพี่ไม่ทำตามที่น้องสั่ง หากแต่ยังกอดคนตรงหน้านิ่ง ทั้งสองอยู่นิ่งในท่านั้นชั่วขณะหนึ่ง

“ความเจ็บปวดจงหายไป...” ผู้เป็นพี่เอ่ยอย่างอ่อนโยน ครั้นแล้วก็ประทับจุมพิตลงบนหน้าผากคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ดวงตาสีอำพันที่มองผู้เป็นน้องฉายแววสื่อบางอย่าง

“ห่วยชะมัด...” หยดน้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลผ่านดวงตาสีคราม “ไม่เห็นหายเจ็บเลยซักนิด...เวทมนตร์บ้าอะไรกัน...”

เจ้าของเรือนผมสีเกาลัดกอดน้องชายของตนอีกครั้ง แล้วลูบผมสีนิลอย่างเบามือ ชายอ่อนวัยกว่ารู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ส่งผ่านฝ่ามือแสนอบอุ่นนั้น เป็นความอ่อนโยนเดียวกับเมื่อครั้งที่คนตรงหน้าเคยทำแผลให้สมัยเขายังเด็ก

“ฉัน...เกลียดนายที่สุดเลย...” ชายเจ้าของดวงตาสีครามเอ่ยอย่างแผ่วเบาดุจเสียงกระซิบ เขากอดตอบชายตรงหน้าทั้งน้ำตาอย่างแช่มช้า แล้วซบหน้าลงบนไหล่ของอีกฝ่ายราวกับอยากซ่อนความอ่อนแอไม่ให้ใครเห็น แต่ถึงกระนั้นชายผมสีเกาลัดยังสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นบริเวณไหล่ตน

“อืม...รู้อยู่แล้วล่ะ...” ผู้เป็นพี่ขานรับเบาๆ พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น


ตอนแรกว่าจะแต่งเนื้อเพลงให้พี่แว่นร้องด้วย
แต่นั่นแหละ มันเกิดอาการขี้เกียจขึ้นมากะทันหันอะ =3=

อวย อวย อวย!!!!!

พี่แว่นแสนซึน กรี๊ดกร๊าด ๆ ๆ >w<