เมื่อผมฝากคุโร่ไว้ที่คุณโชว์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ผมรีบเข้าป่าโดยไม่ลืมมองซ้ายมองขวา แม้ป่าแห่งนี้จะดูเงียบสงบแต่มันแฝงไว้ด้วยความอันตรายที่ใครก็นึกไม่ถึงเชียวล่ะ ผมแหวกหญ้ารกสูงเหล่านั้นออก เบื้องหน้าของผมคือ บึงใสกระจ่างตา ผิวน้ำส่องประกายระยับระยับ ผมมาถึงที่หมายแล้ว
ผมถอดเสื้อออกอย่างรีบร้อนเผยให้เห็นผ้าพันแผลและรอยช้ำต่าง ๆ ผมค่อย ๆ แตะผ้าพันแผล ก่อนจะม้วนผ้าพันแผลออก ภายใต้ผ้าสีขาวสะอาดนั้นเต็มไปด้วยสะเก็ดแผลและเลือดที่ซึมออกมา ผมวางเสื้อและผ้าพันแผลเหล่านั้นไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะก้าวเดินลงไปในบึงนั้น
อย่าเพิ่งคิดว่าผมบ้าหรือเกิดอยากอาบน้ำแบบปัจจุบันทันด่วนนะ แต่น้ำในบึงนี้มีสรรพคุณพิเศษ มันช่วยรักษาอาการบาดเจ็บได้ แผลต่าง ๆ ของผมค่อย ๆ สมานกันอย่างรวดเร็ว ผมถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นร่างกายไร้รอยแผลแล้ว
ตูม
ทันใดนั้นผมจมลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว ผมสำลักน้ำและพยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด ในที่สุดเมื่อผมสามารถเงยหน้าขึ้นได้ก่อนที่จะขาดใจตาย ผมเห็นเด็กหญิงร่างเล็กคนหนึ่ง เธอฉีกยิ้มกว้างมองผม ผมสีบรอนซ์ดัดยาวเป็นลอนปลิวไปตามแรงลม ส่วนผมน่ะเหรอ หน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้มเสียอีกเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
"แหมๆ ในที่สุดนายก็ยอมมาที่นี่นะ ไหนว่าจะไม่มีวันมาขอความช่วยเหลืออีกเป็นอันขาด " เสียงใส ๆ แหลมเล็กราวกับเสียงไวโอลินพูดขึ้น ผมรีบหันซ้ายหันขวาหาทางหนี ผมเห็นแล้ว ผมรีบหมุนตัวจะวิ่งไปยังทางรอดทันที แต่แล้วร่างเล็ก ๆ นั้นกลับกระชากหัวผมแล้วกดน้ำอีกรอบ
" อะไรกัน จะหนีไปไหนล่ะ " เสียงของเธอดูเสียใจ แต่ฟังยังไงผมก็รู้ว่าเธอเสแสร้ง
" ยัยโรคจิต เดี๋ยวฉันก็ตายหรอก " ผมเงยหน้าและตะโกนกลับด้วยความโกรธ
" นายแอบเข้ามาใช้ของในพื้นที่ส่วนตัวของฉันแล้วยังด่าฉันอีกเหรอ " เธอพูดพร้อมรอยยิ้มเย็น ๆ ประดับริมฝีปากสีกลีบกุหลาบ ผมกลืนน้ำลายเอื้อก เมื่อมือของเรียวยาวของเธอคว้าหมับที่คอของผม
" ช่วยบอกหน่อยสิว่า เหตุผลที่นายยอมผิดคำพูดของตัวเองคืออะไร " เสียงใส ๆ แฝงรื่นเริง ผมหวนกลับไปคิดถึงเหตุผลที่ผมยอมกลับคำพูดของตัวเองและมาที่นี่อีกครั้ง
"ก็แค่ไม่อยากให้คนอื่นเป็นห่วง " ผมพูดขึ้นและมองไปที่ริมบึงราวกับจะบอกใครสักคนที่อยู่ไกลออกไป
"คนอื่น" เด็กหญิงทวนก่อนจะยิ้มออกมา "คนอื่นนี้คนพิเศษของนายงั้นเหรอ"
"เพื่อน" ผมรำพึงเบา ๆ ออกมา ความรู้สึกมันจุกอก ผมพยายามปฏิเสธพวกเขาหลายครั้งแล้ว ถึงแม้ใจผมจะยอมรับพวกเขาเป็นคนสำคัญตั้งนานแล้วก็ตาม
" น่าสนุกนี้ "
ไม่รู้ว่ายัยปิศาจนี้คิดอะไรอยู่ถึงได้เอ่ยคำพูดนั้นออกมา แต่ผมรู้ว่าผลลัพธ์มันต้องแย่เสมอ พอ ๆ กับที่คำพูดนี้หลุดออกมาจากปากคนที่คุณก็รู้ว่าใครเลยล่ะ
"งั้นครั้งนี้ฉันจะใจดีกับนายหน่อยแล้วกัน เพราะว่านายรักษาตัวเองเพื่อคนอื่นเลยนะ " เมื่อสิ้นคำพูดของหญิงสาว ผมหันกลับมาอย่างดีใจ ผมเริ่มรู้สึกว่าเธอเป็นนางฟ้าแล้ว
"ฉันจะให้นายเป็นผู้หญิงล่ะกัน" เธอกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มราวปิศาจนั้น
ผมคงทำหน้าเหวอแน่ๆ เธอถึงได้มองหน้าผมแล้วหัวเราะคิกคัก " ไม่...ไม่มีทาง ฉันไม่มีวันยอมเป็นแน่ ๆ " ผมปฏิเสธเสียงแข็ง คนสติดีที่ไหนเขาจะยอมเป็นกันล่ะ ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะ
" หรือว่านายอยากวิจัยกบหรือยุงอีก คงติดใจจากครั้งก่อนสินะ ได้เป็นยุงตั้งอาทิตย์นึง สนุกไหม " เธอทำหน้ากระเง้าหระงอด
" สนุกกับผีสิ ผมเกือบโดนคนตบตายตั้งหลายครั้ง " ผมคิดในใจไม่กล้าพูดออกมา เพราะเกรงจะโดนหนักกว่าเดิม
" ถ้านายไม่ยอมเป็นผู้หญิง ฉันจะให้นายเป็นแมลงวันอาทิตย์นึงนะ "
" ผู้หญิงก็ได้ " ผมรีบรับข้อเสนอทันที เมื่อใจพลันไปนึกถึงตอนตัวเองเป็นแมลงวัน
" ดีมากเป็นผู้หญิงอาทิตย์นึงนะ " เธอหัวเราะเสียงใสราวกับระฆังเรียกไปยมโลก
"อาทิตย์นึงเลยเหรอ ยัยโรคจิตมันมากเกินไปนะ " ผมเถียงกลับทันควันและรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไป
" ฉันว่านายเหมาะกับเดือนนึงมากกว่านะ จะได้เข้าใจว่าผู้หญิงรู้สึกยังไง "
" เดี๋ยวก่อนสิ " ผมพยายามท้วง แต่ดูเหมือนเธอไม่แคร์เลย จนผมอดตะคอกไปไม่ได้ " ยัยประสาทจะให้ฉันเป็นตั้งเดือนนึงเลยเหรอ "
" หึหึหึ ก็ได้ฉันจะใจดีกับนาย " เสียงใส ๆ ของเธอเริ่มเย็นจนผมขนลุก รอยยิ้มอันแสนเลือดเย็นและจิตสังหารที่แผ่พุ่งจากร่างกายทำให้ผมเสียวสันหลังวาบ " ถ้านายทำตามเงื่อนไขได้ นายจะได้คืนร่างเป็นผู้ชายทันที "
"เงือนไขอะไรเหรอ " ผมถามอย่างสนใจ ผมดีใจจนเผลออดยิ้มไม่ได้ ผมมั่นใจว่าผมสามารถทำได้ทุกอย่าง ยัยโรคจิตชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว
" เงื่อนไขแรก นายต้องทำให้คนที่นายกลัวพวกเขาจะเป็นห่วงพวกนั้นรู้ว่าแท้จริงแล้วนายเป็นใคร "
เงื่อนไขแรกก็ง่ายซะแล้ว " แต่นายไม่สามารถบอกพวกเขาได้ นายต้องปกปิด เสแสร้งและเล่นละครเพื่อไม่ให้พวกเขารู้ และนายต้องปฏิเสธสามครั้ง ถึงจะยอมรับได้ ถ้านายทำอะไรที่เป็นการบอกพวกเขา ฉันจะถือว่านายละเมิดกฎ นายต้องเป็นผู้หญิงตลอดไป "
" อะไรกัน ยัยโรคจิต เธอบ้าไปแล้วรึไง " ผมรับกับเงื่อนไขไม่ได้จริง ๆ ผมอดห่วงไม่ได้ว่า พวกเขาจะจำผมได้จริง ๆ เหรอ แต่มีหรือยัยโรคจิตจะสนใจ ริมฝีปากที่ดูบอบบางนั้น เอ่ยวาจาที่แสนจะคมกริบอีกครั้ง
" เงื่อนไขที่สอง ง่าย ๆ นายก็แค่บอกรักพี่ชายตัวเองเท่านั้น บอกจากความรู้สึกของนายเลยนะ ไม่ยากใช่ไหม "
ในตอนนั้นเสียงอะไรก็ไม่เข้าหูผมแล้วล่ะ ผมหงายหลังผึงตามแรงวาจาที่น่ากลัวนั้น เสียงน้ำแตกกระเซ็นพร้อมกับร่างที่หมดสติของผม ร่างกายของผมกำลังเปลี่ยนแปลงไป ผมเจ็บปวดไปทั้งร่าง สรีระผมเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ผมร้องด้วยความเจ็บปวดจนกลืนน้ำไปหลายอึกก่อนสลบไป
Tue Mar 05, 2013 8:53 pm by Monte
