The Young Man and the Sea

เขาไม่ชอบทะเล...

เขาไม่ชอบอากาศร้อนอบอ้าว แม้หลบในที่ร่ม ก็ยังรู้สึกถึงความร้อนแรงของแสงอาทิตย์

เขาไม่ชอบสายลมริมทะเล เพราะทำให้เนื้อตัวเหนียวเหนอะหนะ

เขาไม่ชอบเกลียวคลื่นที่มักขับไล่เขาทุกครั้งเมื่อจะลงทะเล

เขาไม่ชอบเม็ดทรายที่มักเข้าไปอยู่ในรองเท้า แม้จะล้างเท่าไหร่ ทรายก็ยังติดทุกย่างก้าว

เขาไม่ชอบเปลือกหอยที่มักตำเท้าเมื่อเดินเลียบชายฝั่ง

เขาไม่ชอบทะเล...

แต่บัดนี้ชายหนุ่มกลับนั่งอยู่บนโขดหินริมทะเล

สายตาเหม่อมองไปปลายขอบฟ้า

คาดหวังให้ใครบางคนเดินทางกลับมาจากทะเลสีคราม

ใครคนนั้นที่รักทะเลมากเหลือเกิน...

เขาเฝ้ารอวันแล้ววันเล่า

นั่งรออยู่บนโขดหินที่เดิมตั้งแต่เช้าจรดเย็น

แต่เกลียวคลื่นไม่ได้พัดพาสิ่งใด นอกจากพัดความเหงามาสู่หัวใจเขามากขึ้น...มากขึ้น...

และแล้ววันหนึ่ง...

เขาก็เลิกที่จะไปโขดหินเดิมเหมือนทุกวัน

เขารู้อยู่แล้วว่าใครคนนั้นคงไม่กลับมาอีก

เขาควรจะเลิกคาดหวังอย่างลม ๆ แล้ง ๆ ได้แล้ว

เขาไม่ชอบทะเล...

เพราะทุกครั้งที่เห็นทะเล หัวใจของเขาจะเจ็บปวดเสมอ...