หลังจากนั้น

หลังจากแอดปล่อยพี่ม่วงกลับไปหามอน แอดรีบตรงดิ่งไปทางบ้านเก่าของตัวเอง เขารีบจ้ำพรวด ๆ ก้าวข้ามบันไดทีละสองสามขั้น เขาก้าวเข้าไปในห้องของตนเอง ก่อนจะหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องแล้วค่อย ๆ เปิดประตูช้า ๆ เบื้องหน้าเขาคือร่างของชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ร่างของชายคนนั้นมีผ้าพันแผลพันไว้หลายที่ แอดค่อย ๆ นั่งลงข้างขอบเตียงและแตะเบา ๆ ที่ผ้าพันแผล ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ผวาสะดุ้งตื่นขึ้นมา

“ฉันเอง” แอดพูดอย่างอ่อนโยนพลางลูบหัวชายหนุ่มคนนั้น “อาเธอร์กินอะไรหน่อยไหม”

อาเธอร์ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งพลางทำหน้าเหยเก เขาพยักหน้านิด ๆ แอดที่มองอยู่ตลอดเวลาเลยเอ่ยขึ้นว่า “ยังเจ็บอยู่สินะ” คนฟังจึงได้แต่ยิ้มแฮะ ๆ

แอดเทอาหารถุงใส่ชามแล้วยกให้อาเธอร์กิน ชายหนุ่มรีบกินอย่างหิวโหย “กินช้า ๆ สิ นายน่ะหลับไปตั้งหลายวัน เพราะแผลพวกนั้น” แต่ชายหนุ่มก็ตั้งหน้าตั้งตากิน

“ไม่เห็นต้องทำอย่างนั้นเลย เจ็บตัวเพราะไปเอาหัวใจกลับมา” แอดก็ยังบ่นต่อไป

“ก็เพราะมันเป็นของพี่ต่างหากล่ะ ของ ๆ คนอื่นผมจะไปเอามาทำไมให้ยุ่งยาก” อาเธอร์รีบกลืนแล้วก็รีบพูด แอดมองหน้าอาเธอร์อยู่นานก่อนจะบอกว่า “ขอบใจนะ” อาเธอร์ได้ยินดังนั้นยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว

แอดรอจนอาเธอร์กินข้าวเสร็จ เขานั่งมองอาเธอร์ตลอดจนเจ้าตัวรู้สึกได้ “มีอะไรรึเปล่า” อาเธอร์ถามกลับแบบไม่มั่นใจ “ผมกินข้าวมันแปลกงั้นเหรอ” แต่แอดกลับยิ้มละไมก่อนบอกว่า “ไม่ได้อยู่กับนายอย่างนี้นายแล้วต่างหากล่ะ”

“พี่พูดคนละเรื่องนี้” อาเธอร์พูดเสียงดังหลังก้มหน้า “พี่อย่ามามัวแต่นั่งมอง มากินด้วยกันสิ” อาเธอร์ยื่นชามให้แอดกินด้วย แอดเลยนั่งกินข้าวกับอาเธอร์ ในที่สุดข้าวก็หมด แอดเอาจานไปเก็บแล้วก็กลับมาอยู่ข้าง ๆ อาเธอร์ จนชายหนุ่มอดพูดไม่ได้ว่า

“ทำไมพี่เกาะติดผมแจขนาดนั้น หลงเสน่ห์ผมแทนลุงแล้วงั้นเหรอ” แอดขยี้หัวอาเธอร์ “แต่ว่าผมมีคนที่ชอบแล้วน้า”

“รู้แล้วล่ะ” แอดพูดเบา ๆ “เพราะงั้นฉันถึงมาทำตามคำสัญญาไง”

อาเธอร์มองแอดอย่างแปลกใจ ในใจรู้สึกกลัวบางสิ่งบางอย่าง เขารีบละล่ำลำลักพูดทันที “ไม่นะ ไม่ ไม่”

“แปลว่านายจำได้สินะ ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วล่ะ”

“ก็มันเลยเวลามาตั้งนานแล้ว มันต้อง...ไม่มีทางสิ” อาเธอร์พูดอย่างไม่อยากจะยอมรับกับความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น “แล้วทำไมมันเพิ่งจะมาป่านนี้ล่ะ ผมนึกว่ามันเป็นโมฆะไปแล้วซะอีก”

“ไม่หรอก ฉันเพียงแค่ยื้อไว้ เพื่ออยู่ข้าง ๆ เขาเวลาที่เขาฝันร้าย เวลาที่เขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แต่ตอนนี้เขาสามารถออกจากฝันร้ายด้วยตัวเองได้ เพราะงั้นมันก็ไม่จำเป็นอีกแล้ว” แอดรำพึงเบา ๆ

“แต่ถ้า...พี่หายไป เขาก็ต้องฝันร้ายอีก ไม่ใช่เหรอ”

“ไม่แล้วล่ะ เพราะเขาสามารถฝ่าฟันมันได้ด้วยตัวคนเดียวได้ ต่อไปฉันจะกลายเป็นอดีตสำหรับเขา อดีตสำหรับนายด้วย”

“ล..แล้วแอสล่ะ พี่ไม่ห่วงเจ้ามืดมนคนนั้นแล้วเหรอ”

“เขาคงเกลียดฉันแล้วล่ะ”

“จะเกลียดได้ไงล่ะ” อาเธอร์ขมวดคิ้ว

“ได้สิ ถ้าฉันตั้งใจ ฝากบอกเขาด้วยนะ ยิ่งเขาเกลียดฉัน ฉันจะยิ่งมีความสุข เพราะนั้นหมายความว่าเขาไม่อยากพบฉันอีกไงล่ะ”

“ถึงเป็นงั้นจริง แต่ผมไม่ยอมหรอกนะ” อาเธอร์รีบจับแขนแอดไว้แน่น “ผมไม่ให้พี่ไปหรอก”

“นายจำไม่ได้เหรอ ถ้าฉันอยู่นายจะตาย ถ้าฉันไม่อยู่นายจะรอด” แอดพูดเสียงเครียด เขามองอาเธอร์อย่างมุ่งมั่น “ฉันถึงยอมเป็นวิญญาณรับใช้ และโชคดีที่ได้แอสมาเป็นเจ้านายก็ตาม แต่เมื่อครบกำหนดสัญญา...”
เอ็ดการ์เงียบเสียงไปนาน เหมือนจมอยู่ในห้วงความคิดของตน อาเธอร์จึงรีบพูดเปลี่ยนใจแอด “ถ้ามันยื้อมาได้นานขนาดนี้ เราก็อาจจะมีชีวิตอยู่ทั้งสองคนนะ เพราะงั้น....มันต้องมีสักทางสิ”

“ไม่มีหรอก” เอ็ดการ์พูดเสียงเบา เขากอดอาเธอร์พลางลูบหัวเบา ๆ “เพราะงั้น วันนี้ฉันจึงมาอยู่กับนายไงล่ะ”

“ถ...ถ้าเป็นแบบนี้ ผมไม่ยอมให้พี่อยู่ด้วยหรอก” อาเธอร์กอดแอดแน่น ๆ เขากลัวว่าแอดจะหายไปต่อหน้าต่อตา แต่แอดกลับหัวเราะก่อนบอกว่า “อย่าลืมสิ ฉันโกหกเก่งกว่านายนะ”

หลังจากกอดแอดอยู่นาน อาเธอร์ก็เพิ่งคิดบางอย่างได้ เขาพูดพึมพำออกมา “แต่ว่าหัวใจ...มันทำให้พี่ไม่ตายไม่ใช่เหรอ”

แอดได้ยังก็ยิ้ม พลางพูดทีเล่นทีจริงว่า“นายคิดว่ามันเป็นความจริงรึเปล่าล่ะ” อาเธอร์ได้ฟังดังนั้นเลยอ้าปากค้างทีเดียว แอดค่อย ๆ อธิบายให้อาเธอร์ฟังอย่างอารมณ์ดี

“หัวใจที่นายเสี่ยงหามาน่ะ มันช่วยให้ฉันมีชีวิตอยู่จริง แต่ไม่ใช่กับโลกนี้ เพราะร่างน่ะมันไม่มีแล้ว ฉันเพียงแค่จะตื่นมาในอีกร่าง เพราะหากไม่มีหัวใจ ฉันคง...สลายไปเลย”

แอดกอดอาเธอร์พลางฮัมเพลงกล่อมเด็กที่เคยร้องให้เขาฟังสมัยเด็ก ๆ เบา ๆ อาเธอร์รู้สึกสบายขึ้น เขาไม่เจ็บปวดกับบาดแผลอีก แต่เขากลับสะบัดหน้า พยายามปลุกตัวเองให้ตื่น เสียงของแอดค่อย ๆ เบาลง ๆ และร่างของแอดค่อย ๆ เลือนรางลงเรื่อย ๆ อาเธอร์ตกใจ เขารีบไขว่คว้าไปที่ร่างของแอด แต่แอดกลับสลายหายไปพร้อมกับสติของอาเธอร์ที่ดับลงไปด้วย