Eagle's Eyes

Eagle’s Eyes
เรื่องเล่าเหวงๆ สไตล์ Bird's Eye View


“นัยน์ตาเหยี่ยว” เห็นทุกสิ่งทุกอย่างจากฟากฟ้า
แต่ก็ใช่ว่าจะโฉบทุกสิ่งที่เห็นไว้ได้หรอกนะ...


“โธ่เอ้ย! เจ้านกบ้า มาอยู่นี่นี่เอง” เจ้าของเสียงนี้คือ “อาปัง” เจ้านายของอั๊ว
ผู้ทำหน้าตาร่าเริงขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นหน้าอั๊ว เมื่อกี้เห็นหรอกนะ
ว่าเดินจ๋อยมาตลอดทาง อย่าดูถูกตาเหยี่ยวนักสิเจ้าบ้า

“เอวเป็นอะไรไปล่ะอาปัง ไปโดนใครรังแกมารึไง?” อั๊วยิ้มทะเล้นแบบเด็กๆ กลับไป
ถึงอายุจริงของอั๊วมันจะเกินกว่าที่จะยิ้มแบบนี้แล้วก็เถอะ
แต่ท่านเจ้าคุณอุตส่าห์ให้ร่างเด็กสิบขวบมา จะไม่แอ๊บให้ก็กะไรอยู่

“ช่างเอวฉันเถอะน่า...” อาปังยังคงยิ้มร่า ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขาก็พูดภาษาถิ่นน้อยลงทุกที
ซึ่งนั่นก็คงเป็นสัญญาณที่ดีล่ะนะ ว่าเขาเข้ากับที่แห่งนี้ได้ดีทีเดียว


“ฉันมีของจะให้” ผู้พูดยิ่งยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม ชักสงสัยแล้วสิว่ามันคืออะไร

“แต่ไม่ได้ให้ง่ายๆ นา” ซ้ำไปกว่านั้นหมอนี่ยังมีข้อต่อรองเสียอีก
ถ้าเป็นอาปังคนเก่าล่ะก็ คงไม่มีวันทำเรื่องไร้สาระแบบนี้แน่ๆ

“จะให้ทำอะไรล่ะฮะ ต้าเกอ*” เห็นภาพแบบนี้แล้วอั๊วก็อดไม่ได้หรอก
ที่จะเล่นกับเขาดูซักตั้ง ชักอยากรู้เหมือนกันว่าหมอนี่มีอะไรให้
(ต้าเกอ แปลว่า พี่ชาย จ้า)

“แต่นแต๊นนนน น้ำยาเปลี่ยนร่างเป็นเด็ก จ้า”
อาปังพูดพร้อมโชว์ขวดยาขวดเล็กๆ ให้อั๊วดู
อั๊วจำได้ไม่ลืมหรอกว่านั่นมันยาอะไรน่ะ...

“ต้าเกอออ” อั๊วทำท่าว่าดีใจเสียเต็มประดา
แล้วรีบวิ่งไปใกล้อาปัง ซึ่งเขาก็กางแขนเหมือนว่าจะโอบรับอั๊วไว้

แต่เปล่าเลย!!!

ผลั่ก!!!
สองขาน้อยๆ ของเด็กสิบขวบกระโดดถีบขาคู่ใส่คนซื่อบื้อเต็มแรง
หมอนี่ยังมีน่ารักษาขวดยาไว้มากกว่าหัวตัวเองอีกนะ

“แกทำอะไรเนี่ย!!” ฝ่ายผู้ถูกถีบผุดลุกขึ้นมาทันควัน
ผิดคาดใช่มั้ย?... ผิดคาดแน่สิเจ้าบ้าเอ้ย จะซื่อบื้อไปถึงไหนกัน...

“คิดว่าอั๊วอยากได้ยาพรรค์นั้นจริงๆ เหรอ”
ไม่เคยคิดว่าจะทำให้เขาต้องเศร้าตามหรอกนะ
แต่ช่วยไม่ได้จริงๆ หน้ามันไปตามที่มันควรจะเป็นเอง...

“เอ๋?” น่าเสียดายที่คนซื่อบื้อยังไม่เข้าใจ

“ลืมไปแล้วเหรอว่าอั๊วเป็นเหยี่ยวนะ ไม่ใช่มนุษย์...”


“คิดจะเด็ดปีกอั๊วออกไปถึงเมื่อไหร่กัน”

แล้วระหว่างเราก็มีเพียงเสียงคลื่นซัดสาดคั่นกลางอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนที่อั๊วจะทนไม่ไหว ขอสั่งสอนอะไรสักอย่างในระหว่างที่ยังพูดได้อยู่นี้


“ถ้ายานี่หมดไปแล้ว... ลื้อจะทำยังไงต่อไป”

“เลิกหลอกตัวเองเสียที ความจริงที่ว่าสักวันยาต้องหมดฤทธิ์
และอั๊วต้องกลับไปเป็นเหยี่ยวตามเดิมนั้นมันไม่เปลี่ยนแปลงไปหรอก”

“ที่ลื้อทำอยู่นี่มันก็แค่ยื้อความสุขของตัวเองให้นานขึ้นเท่านั้นเอง”

“แล้วที่ผ่านๆ มาลื้อไม่เคยมีความสุขเลยรึไง!” อาปังถามอั๊ว ซึ่งอั๊วก็มีคำตอบในใจมานานแล้ว

“มีความสุขมากเลยล่ะ...” อั๊วยิ้มให้กับฟากฟ้าเบื้องบน
“ถ้าไม่มียานี่ อั๊วคงไม่ได้คุยกับทุกๆ คน แล้วก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกับพวกเขาด้วย”

“ทุกคนต้องคิดถึงลื้อแน่! อย่างน้อยก็แค่ไปบอกลาเถอะนะ!”
เขาเริ่มตื้อ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะว่าอั๊วได้ตัดสินใจไปนานแล้วล่ะ

“อั๊วไม่ได้ไปไหนสักหน่อยนี่นา” อั๊วยิ้มให้กับคนหน้าจ๋อยตรงหน้า
“อั๊วก็แค่กลับไปเป็นสิ่งที่เคยเป็น และก็จะคอยเฝ้ามองพวกเขาอยู่เสมอ...”

“ถ้าลื้อพูดไม่ได้อีก... เรือนี่คงเงียบไปเยอะเลยนะ” อาปังทำหน้าเศร้า

“อั๊วคงต้องเหงาแน่ๆ”

เฮ้อ... ไม่โตขึ้นเลยจริงๆ นะ ผู้ชายคนนี้

“แน่ใจเหรอว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เรียกเหงาน่ะ? อาปัง”
สำหรับอั๊วที่เฝ้ามองเขามาตลอดยี่สิบปีนั้น อั๊วกล้าพูดได้เลยว่ามันจะไม่มีวันเป็นอย่างนั้นหรอก

“รู้ตัวไหมว่าลื้อยิ้ม ลื้อหัวเราะได้มากขนาดไหนตอนอยู่ที่นี่น่ะ...”


“คนที่นี่จะไม่มีวันปล่อยให้ลื้อเหงาหรอก... อาปัง”


“หึ... นกบ้า ยังไงก็เป็นนกบ้าวันยังค่ำสินะ”
แล้วเจ้านายของอั๊วก็ยิ้มยอมรับความจริงนี้ได้ในที่สุด

ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะโอ๋หมอนี่ขนาดนี้หรอกนะ...
แต่เมื่อรู้ตัว ก็เข้าไปกอดเขาไว้เสียแล้ว


“คนบ้า ยังไงก็บ้าวันยังค่ำเหมือนกัน”
เราทั้งสองคนยิ้มให้กับท้องทะเลเบื้องหน้า
ก่อนจะทิ้งขวดยาซึ่งหายากยิ่งลงสู่ก้นทะเล...


=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

อย่าดูถูกในตาเหยี่ยวนักเลย...
แต่ไม่ต้องเป็นเหยี่ยว ใครก็ดูรู้ว่าลื้อน่ะดูแปลกไป


หลังคุณนายโชว์ อาม๊าของลื้อมา ลื้อก็ดูซึมไปถนัดตา

ถ้าไม่นับเรื่องพยายาปรุงยาแปลกๆ
ถ้าไม่นับเรื่องนั่งกินเหล้าแทนน้ำทุกคืน
ถ้าไม่นับเรื่องที่ลื้อพยายามให้อั๊วกินยาแปลกๆ ทุกวัน
ถ้าไม่นับเรื่องที่ลื้อนอนละเมอ และร้องไห้เพราะชื่อของผู้หญิงคนนั้น...


ลื้อก็ยังเป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่วันยังค่ำล่ะนะ


“ถ้ามียาที่ทำให้กลายเป็นคน แล้วยังทำให้ลื้อมีปีกได้ด้วย ลื้อจะยอมกินมั้ย”
อาปังพูดกับอั๊วที่ระเบียงซึ่งมานั่งดื่มเหล้าชมจันทร์ทุกวัน
และนี่ก็เป็นขวดที่ห้าของเขาแล้ว

“ยาขวดสีแดง ฝาสีเหลืองบนโต๊ะทำงานนะ” อาปังว่าพร้อมยิ้มให้อั๊ว
แต่อั๊วไม่ได้อยู่ตรงที่ลื้อมองซักหน่อย ลื้อเมาแล้ว!

“นกธรรมดาแค่เตะให้ล้ม ฝาก็หลุดง่ายๆ แล้ว อยากกินเมื่อไหร่ก็กินได้เลยนะ”

คงจะปรุงสำเร็จแล้วสินะ...
ปกติก็โกหกไม่เก่งอยู่แล้ว
ยิ่งเมาหัวทิ่มแบบนี้ยิ่งดูออกง่ายเข้าไปใหญ่

แถมยังยิ้มระรื่นน่าหมั่นไส้เสียจนอั๊วต้องกระโดดเหยียบหัวเถิกๆ นี่ไปทีนึง

แต่ก็ไม่นึกว่ามันจะแรงจนทำให้ล้มลงไปไม่ลุกอีกเลย!!!


“Zzz”

ที่ไหนได้... ที่แท้ก็หลับ
ที่ทำให้ได้ตอนนี้ก็มีแค่ลากผ้าผืนเล็กๆ มาคลุมให้ไม่ให้เป็นหวัดล่ะนะ

ถึงตอนนี้... เขาก็ยังคงเดียวดาย
เป็นน้องชายที่ต้องให้อั๊วคอยดูแลเหมือนเดิม

การที่เราเป็นมนุษย์... จะช่วยอะไรเขาได้บ้างรึเปล่านะ?

แต่อั๊วก็ยังคงต้องเชื่อว่าเขาจะก้าวเดินด้วยตัวเองได้ในสักวันหนึ่ง
ถึงแม้ว่าจิตใจอั๊วจะนึกค้านอยู่ไม่น้อยก็เถอะ


=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=


วันนี้อาคุโร่มาชวนอาปัง กับอาคุณมอนไปปีนเขากัน
ก็เหมือนทุกๆ วันที่เขาไปเที่ยวกันนั่นแหละ

ถ้าหากการไปเดินเล่นครั้งนี้มันจะทำให้อาปังร่าเริงขึ้นได้ก็ดีนะ


แต่อั๊วก้ได้รู้ว่าอั๊วคิดผิด

ที่แห่งนี้มันอันตรายเกินไป...
ทั้งกับร่างกาย และจิตใจของพวกเขาด้วย

ถึงคุณอันจะมาด้วยก็เถอะ แต่มันก็ยังอันตรายอยู่ดี

อาปังกับคุณมอนโดนปีศาจในต้นไม้ลากเข้าไป และหายไปต่อหน้าต่อตาอั๊ว

ทั้งๆ ที่คิดว่าพวกเขาจะออกมาได้เอง...
ทั้งๆ ที่คิดว่าพวกเขาจะช่วยกัน
ทั้งๆ ที่คิดว่าต้องมีใครมาช่วยแน่ๆ


แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มี...


ทำไม?

ไม่ต้องรอให้หน้าไหนมาช่วยอีกแล้ว!
อั๊วยอมกลืนน้ำลายตัวเอง!

อั๊วนี่แหละจะช่วยอาปังของอั๊วออกมา!


ตุบ!
ยาขวดสีแดงฝาสีเหลืองที่อาปังเคยพูดถึงนั้นถูกเตะล้ม
ในทันทีที่เหยี่ยวตัวใหญ่บินกลับมาถึงบ้าน
และมันก็ไม่รีรอที่จะกลืนมันเข้าไปให้มากที่สุด
ก่อนที่ยาซึ่งสำคัญยิ่งจะหกลงพื้นไปหมด

แล้วร่างกายของอั๊วก็ได้กลายเป็นมนุษย์อีกครั้ง
และมีปีกซึ่งแข็งแกร่งพอจะบินไปช่วยเจ้านายของตนได้ทันท่วงที


แต่ใครจะไปรู้ว่าเหตุการณ์มันกลับเลวร้ายลงไปอีก

คนที่อาปังเคยเรียกว่า “เพื่อน” นั้น บาดเจ็บสาหัส
ทุกคนไม่มองหน้ากัน
แล้วก็เดินแยกกันไป

อาปังเองก็ไม่ใช่คนที่จะเหนี่ยวรั้งใครไว้ได้
อดีตของเขา... ทำให้เขาไม่กล้ารั้งใครไว้เพื่อตัวเอง


คนที่อาปังเคยเรียกว่า”เพื่อน” นั้น หายไปหมดแล้ว...

อั๊วรู้ความจริงข้อนี้ในที่สุด
หลังจากที่เห็นบรูโก เพื่อนกิ้งก่าของอั๊วกลายร่างเป็นคน และวิ่งไปหาเจ้านายของเขา

และเห็นสภาพดูไม่จืดของเจ้านายของตัวเองในอ่างอาบน้ำ...


อาปังจะแช่ตัวเองในน้ำทุกครั้งที่มีเรื่องทุกข์ใจ
เขาคงคิดว่าความทุกข์ของตัวเองมันจะละลายไปกับสายน้ำได้ละมั้ง

ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็ยังเป็นเด็กขี้เหงา...
เป็นน้องชายที่อั๊วต้องดูแลไม่เปลี่ยนแปลง...


คงไม่ต้องหวังให้ใครมาดูแลแทนอีกแล้ว
เพราะเขาไม่เคยมีใครตั้งแต่ต้น นอกจากอั๊วเพียงคนเดียว...


อั๊วค่อยๆ พยุงร่างอ่อนเปียก ทว่าร้อนดังไฟขึ้นมาจากอ่าง
ทำอะไรให้ไม่ได้เลยนอกจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเปียกโชกที่ทำให้อาการแย่ลง
และหาผ้าเย็นมาคอยเช็ดเหงื่อบนใบหน้าอย่างที่อาปังเคยทำให้คนอื่นก็เท่านั้น

“อาปัง... แค่ลื้อคนเดียวน่ะ อั๊วจะดูแลให้เอง”
อั๊วก็ได้แต่หวังว่าเสียงของอั๊วจะลงไปถึงห้วงภวังค์ของเขา


และหวังว่าเขาจะเข้าใจ


=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

เช้าวันรุ่งขึ้น อาปังหายดีอย่างไม่น่าเชื่อ
ราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อวานไม่เคยเกิดขึ้น
แต่จากท่าทีของเขา มันก็เห็นชัดแล้วว่าทุกๆ สิ่งมันยังจารึกอยู่ในใจบอบบางนั้น


ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

อาปังเดินไปเคาะประตูห้องข้างๆ ซึ่งเคยมีคนอยู่ในนั้น
เสียงเคาะนั้นอ่อนแรงเกินกว่าจะเชื่อได้ว่าร่างกายของเขาแข็งแรงดีแล้วจริงๆ


ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
ไม่ว่าจะเคาะสักกี่ครั้ง ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
ถึงมันจะเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่ทว่าเราทั้งสองคนก็รู้ดีอยู่แก่ใจ


เช้าวันนี่... ไม่มีวันที่จะมีเสียงใดในห้องตอบรับเขากลับมา


ในที่สุด อาปังก็ตัดสินใจเลื่อนมือจากแผ่นไม้ ไปที่ลูกบิดประตูเพื่อเผชิญความจริง

แต่อั๊วใจอ่อนเกินกว่าที่จะยอมให้เขาทำอย่างนั้น
มือของอั๊วจึงรั้งเขาไว้ไม่ให้เปิดมันออกโดยไม่รู้ตัว

“ถ้าเปิดมาแล้วพบว่าเขาไม่อยู่ ลื้อจะทำยังไง” อั๊วพูดกับใบหน้าเรียบเฉยของเจ้านาย

“แล้วในตอนนี้อั๊วจะทำอะไรได้อีกนอกจากเปิดประตู...” คำตอบของอาปังนั้นทำให้อั๊วเถียงไม่ออก

“อย่าเพิ่งเปิดมันออกตอนนี้เลยนะ อั๊วขอร้อง”

อาปังจ้องมองสีหน้าเป็นกังวลของอั๊วอยู่พักหนึ่ง โดยที่สีหน้าไม่แสดงอารมณ์อะไรเลยสักนิด
แล้วเขาก็ค่อยๆ ยอมปล่อยมือออกจากท่อนเหล็กเย็นเฉียบ และลงบันไดไปโดยไม่พูดอะไร

บางทีเขาคงทำใจได้มากกว่าอั๊วเสียอีกล่ะมั้ง


ตลอดวันนั้นอาปังเอาแต่นั่งนิ่งอยู่ที่ระเบียง จ้องมองทะเลทั้งวัน
ราวกับถวิลย์หาแผ่นดินซึ่งอยู่อีกฟากของเกลียวคลื่น
เหมือนที่เขาเคยทำเช่นนั้นมาตลอด

แต่ต่างกันตรงที่ในกาลก่อนนั้น เขาต้องการที่จะออกไปหาอิสรภาพซึ่งไกลแสนไกล
ทว่าบัดนี้เขากลับต้องการกลับไปสู่กรงทองซึ่งเขาเคยจากมา

สิ่งที่อั๊วทำเพื่อเขาได้ก็มีเพียงแค่หาผ้ามาห่มคลุมร่างซึ่งบอบช้ำ
ไม่ให้ลมทะเลไม่ทำร้ายเขามากไปกว่านี้อีก...


อั๊วคิดไม่ผิดจริงๆ
การมีอั๊วอยู่ตรงนี้ ไม่ได้ทำให้ลื้อหายเหงาไปได้เลย


=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=


เมื่อก่อนนั้นอาปังไม่ค่อยยิ้มสักเท่าไหร่นัก...
แต่อั๊วก็ไม่เคยเห็นเขาร้องไห้มากขนาดนี้

น้ำตาของเขายังต้องเสียไปเพื่อคนพวกนั้นอีกสักกี่ครั้งกัน?

อั๊วรู้สึกขอบคุณปีกของตัวเองเป็นครั้งแรกที่มันใหญ่พอจะปิดบังความอ่อนแอของเขาไว้ได้
ไม่มีใครหรอกที่จะได้เห็นมัน

นอกจากอั๊วกับลื้อแค่นั้น...

ไม่จำเป็นต้องมีใครอื่นอีกหรอก แค่เราสองคนก็เพียงพอแล้ว


ทั้งๆ ที่คิดเช่นนั้น แต่น้ำตาของเขา มันกลับไม่ได้ต้องการแค่ปีกของอั๊วอีกแล้ว


“คงได้เวลากลับแล้วล่ะ”
อาปังพูดขึ้นหลังจากหยุดร้องไห้ได้ไม่นาน และอั๊วก็ไม่เคยนึกอยากให้วันนี้มาถึงเลย

แต่อั๊วก็ขัดเขาไม่ได้ หากนั่นเป็นความต้องการของเขาเอง...

รู้อยู่หรอกว่ามันไม่ใช่ทางแก้ปัญหา
แต่ทางเดินของพวกเขามันกลับมาถึงทางตันเสียแล้ว


ใช่... ทางตันที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมย้อนกลับมา...


“ยังไงเสีย ลื้อก็คงอยากจะบอกลาพวกเขาด้วยตัวเองใช่มั้ย?”
อั๊วถามเจ้านายผู้มองทะเลที่ปรวนเปรอย่างเงียบสงบเหมือนอย่างเคย

“ก็มันจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนี่นา”
รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นอย่างน่าเศร้าเกินบรรยาย

“จากนี้ไปคงจะ... เหงาน่าดูเลยนะ”

“ถ้าลื้ออยากอยู่นี่ก็ได้นะ ยังไงเพื่อนๆ ของลื้อก็...”
อาปังเอ่ยให้ทางเลือกกับอั๊ว คิดจะตอกย้ำตัวเองอีกว่าตนกำลังจะไม่เหลือใคร
อั๊วไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นแน่!

“อั๊วจะอยู่กับลื้อ”
“ไม่ว่าจะไปที่ไหน อั๊วก็จะไม่มีวันทิ้งลื้อไป”

รอยยิ้มจางๆ นั้นหายไปจากใบหน้าของเขาแล้ว
คงจะผิดหวังสินะ ที่ไม่มีวันได้อยู่คนเดียวสมใจ


รู้ตัวสักทีเถอะ ว่าคนขี้เหงาอย่างลื้อน่ะ ไม่มีทางอยู่คนเดียวได้หรอก!


“อย่าเอาความสุขของตัวเอง มาผูกไว้กับอั๊วได้ไหม”
อย่างที่คิดจริงๆ ว่าอีกไม่นานเขาจะต้องกล่าวโทษตัวเอง
ทำให้ตัวเองเป็นคนผิด เพื่อที่จะไล่อั๊วไปให้พ้น

“อั๊วมีความสุขอยู่กับลื้อมา 20 ปีแล้ว” อั๊วยังคงดึงดัน
“อั๊วไม่คิดจะไปที่อื่นที่มีความสุขน้อยกว่านี้หรอกนะ”

“แล้วถ้าที่ๆ มันมีมากกว่านี้ล่ะ?” อาปังสวนกลับมาดังคาด
“มันก็เห็นชัดอยู่นะ ว่าที่ไหนจะมีความสุขมากกว่า”


“ต่อให้ต้องทนทุกข์มากกว่านี้สักกี่เท่า... “

“อั๊วก็จะอยู่กับลื้อ”


ทว่า อาปังกลับทำหน้านิ่งเฉย และเอ่ยเสียงซึ่งไม่ดังไม่กว่าคลื่นทะเลออกมา

“ขออั๊วอยู่คนเดียวสักพักนะ”


ในวินาทีที่อั๊วสับสน และต้องการคำปรึกษาจากเพื่อน
แต่ก็กลับไม่เหลือใครสักคนบนเกาะเลยนั้น...

อั๊วชักเข้าใจความรู้สึกของอาปังขึ้นมาแล้วล่ะ


=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=


ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะกล่าวโทษใคร...

เขาไม่ได้เป็นแบบนี้เพราะร่างกายบาดเจ็บ
เขาไม่ได้เป็นแบบนี้เพราะถูกใครทอดทิ้ง
เขาไม่ได้เป็นแบบนี้เพราะเขาไม่เหลือใคร

แต่

ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะอั๊วคนเดียว
อั๊วไปให้ความหวังเขาว่า เขาจะมี “เพื่อน” ได้ในที่สุด

สุดท้ายเขาก็ไม่เหลืออะไร


เป็นเพราะอั๊วคนเดียว


...

“สาแก่ใจแล้วใช่มั้ย”
หนึ่งคำพูดที่อั๊วพูดกับอดีตเพื่อนของอาปัง พร้อมกับหนึ่งหมัดที่เฝ้าอดทนตลอดมาในที่สุดก็ได้ใช้

หากอาปังยังอยู่ตรงนี้ เขาย่อมไม่มีวันยอมให้อั๊วทำแบบนี้แน่ๆ
เพราะเขาเองนั่นแหละที่จะเจ็บกว่าคนๆ นี้ร้อยเท่า

“เออ อยากไปไหนก็ไปเลย”
อั๊วยังจำคำพูดที่เขาตอบกลับมาได้ไม่ลืม...

“เออ อั๊วจะบอกเขาให้”
ถึงจะพูดไปด้วยความโมโหก็เถอะ แต่คำๆ นี้มันก็ไปไม่ถึงผู้รับ


...


“ที่เกาะนี้ไม่มีใครเหลืออยู่แล้วล่ะ”
อั๊วเสนอทางเลือกให้กับคนที่เอาแต่นั่งมองทะเลทั้งวัน

“บอกเขาไปแล้วเหรอ?” อาปังถามโดยไม่ละสายตาไปจากผืนน้ำเบื้องหน้า

“อืม”

“อย่างน้อยก็ยังเหลือเขาให้ฉันกล่าวลานี่”

“มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก เชื่ออั๊วเถอะ...”
เราทั้งสองคนต่างพูดโดยไม่กล้าที่จะมองหน้ากัน

ไม่สิ...
อั๊วคนเดียวมากกว่าที่ไม่กล้ามองหน้าเขา

“อั๊วอยากเห็นหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย” เจ้าของเสียงพูดด้วยเสียงเครือ

“ยังไง... ก็ยังอยากจะเห็นเขาอีกครั้ง”

“ต่อให้เขาจะไม่มองหน้าอั๊วเลยก็เถอะ”

แล้วมันก็เป็นหน้าที่ของปีกคู่โตนี่อีกครั้งที่ช่วยซับน้ำตาให้แก่เขา


เจ้าบ้าเอ้ย...

รู้ตัวรึเปล่า

นี่มันไม่ใช่คำพูดของคนที่ตัดใจได้แล้วหรอกนะ


=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

ปัญหาของมนุษย์นั้นยุ่งยากมากมายกว่าพวกสัตว์หลายร้อยเท่า
แต่ก็แก้ไขง่ายกว่าพวกเราหลายหมื่นเท่าเลยทีเดียว

เพียงแค่พวกเขาเปิดใจยอมพูดกัน...


“เฮ้อ... หนุ่มๆ นี่เร่าร้อนกันจริงน๊า”
เห็นคนสองคนวิ่งหนีกันไป วิ่งไล่กันมาแบบนี้ อั๊วก็อดที่จะอมยิ้มนิดๆ ไม่ได้หรอก

ถึงจะไม่มีใครอยากให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก็เถอะ
แต่อั๊วก็เชื่อว่าพวกเขาได้รับบทเรียนอะไรบางอย่างแล้ว

พวกเขาคงเติบโตขึ้นได้ด้วยตัวเองในที่สุด...


ก็อย่างที่อั๊วเคยพูดล่ะนะ...

คนพวกนี้ไม่มีทางปล่อยให้ลื้อเดียวดายหรอก


อั๊วควรจะเลิกเป็นห่วงลื้อไม่เข้าเรื่องเสียทีล่ะนะ... อาปัง


เหลือเพียงเรื่องวุ่นวายที่เหลืออยู่นี้คลี่คลาย
เพียงแค่หาเพื่อนๆ ของอั๊วให้เจอเท่านั้น


อั๊วคงได้คืนสู่ฟากฟ้าของอั๊วเสียที


=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=


“นัยน์ตาเหยี่ยว” เห็นทุกสิ่งทุกอย่างจากฟากฟ้า
และมันก็จะยังคงเป็นเช่นนั้นตลอดไป...


เพื่อทุกๆ คนที่สำคัญยิ่งของอั๊ว

เพื่อเพื่อนรักของอั๊วทุกคน



Fin


O-o-O-o-O-o-O-o-O-o-O-o-O-o-O-o-O

พี่โม่ขาาาาาาาาา TwTกลับไปเพื่อให้อาปังมันฟื้นฟูความเสะมันได้เถอะน๊าาาาา

พิมพ์ฟิค 22 หน้าได้เนี่ย ว่างสิน๊าาาา


ว่างสินะ
ว่างสินะ
ว่างสินะ
ว่างสินะ
ว่างสิน๊าาาาาาา
...


ฮิฮิฮิ
คุณตานีเข้าสิง และจากไป

ทั้งๆ ที่คิดว่าพวกเขาจะออกมาได้เอง...
ทั้งๆ ที่คิดว่าพวกเขาจะช่วยกัน
ทั้งๆ ที่คิดว่าต้องมีใครมาช่วยแน่ๆ


แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มี...


ทำไม?

ดิฉันจะบอกเห็นเหตุผลง่าย ๆ ให้น้องโม่ฟังนะค่ เหตุผลน่ะเหรอ เพราะอินเนอร์อยากเจอน้องโม่ยังไงล่ะ กระดี๊กระด๊าสุดฤทธิ์ เพื่อน้องโม่ ดิฉันจะหาเหตุการณ์ให้คุณโชว์ตกอยู่ในอันตรายถึงตายให้ได้ค่ะ

ใช่แล้วเจ้าค่ะ อีกเรื่องนึงเพิ่งนึกได้ อินเนอร์โชว์เขียน นัยน์ตา ผิดน่ะเจ้าค่ะ ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องคัดห้าสิบจบหรอก แต่ไปจ้องลูกตากลม ๆ ที่มีเส้นประสาทขึ้นสักห้านาทีก็พอแล้ว อิอิ