จะอ่านฟิคนี้ต้องอ่านที่เล่นกันวันนี้ก่อนนะค้า
อินเนอร์โชว์ยังไม่เอามาลงอะ
ถ้าลงแล้ว จะใส่ลิงค์ให้นะเคอะ (ถ้าอินเนอร์ไม่ลืม 555)
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
“จะไปไหนน่ะแอส” ผมมองบุรุษผมยาวตรงหน้า ชายในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์หันมาหาผม
“ผมริวต่างหากล่ะโก้” เขาพูดด้วยน้ำไม่พอใจเล็กน้อย
“ไม่ใช่ แอสต่างหาก” ผมกล่าว “ทำไมต้องปลอมตัวเป็นคุณริวด้วยล่ะ”
“ก็บอกว่าริวอะ” อีกฝ่ายทำแก้มป่องไม่พอใจ
“ต้องเป็นแอสแน่ ๆ ผมดูแววตาก็รู้แล้ว” ใช่ แววตานั้น ทำไมผมจะไม่รู้ ก็มันเป็นแววตาของคนที่ผมรักที่สุด แววตาที่ปนเศร้านั้น ไม่มีทางที่จะเป็นคนอื่นไปได้หรอก
ผมมองชายตรงหน้าที่นิ่งเงียบ สีหน้าของเขาเรียบเฉย...ซึ่งเป็นสีหน้าปกติที่เขาชอบทำบ่อย ๆ
“ผมไม่ถามเหตุผลก็ได้ แต่ให้ผมไปด้วยนะ” ผมมองแอส
“นายกลับไปเถอะ” แอสพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบที่แฝงความขมขื่นเอาไว้
“ไม่เอา” ผมตรงเข้าไปกอดคนตรงหน้า “ผม...จะอยู่กับแอสนะ ไม่ว่าแอสจะไปอยู่ไหนก็ตาม ถ้าแอสไม่อยากอยู่ที่นี่ ผมก็จะไปด้วย”
“นายกลับไปเถอะ ! ” แอสดันผมออก
“แอส...” ผมมองแอสที่บัดนี้ก้มหน้านิ่ง ราวกับว่าไม่อยากให้ผมเห็นสีหน้าของเขา
“ฉันจะไปคนเดียว นายกลับไปเถอะ”
“ไหนแอสบอกว่าจะให้ผมอยู่ข้าง ๆ จนกว่าจะถึงวันนั้นไง” แอสนิ่งเงียบเมื่อได้ยินคำพูดของผม เราทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าเวลาของผมเหลือไม่มากแล้ว
“ที่นี่ไม่จำเป็นต้องมีฉัน...” เขาพูดเสียงแผ่วเบา เบามากเสียจนทำให้หัวใจผมปวดร้าว
“แอสเลยจะไปเหรอ” ผมมองแอสที่ยังก้มหน้าเช่นเดิม เขานิ่งเงียบ ไม่ตอบคำถามผม...
“ผมชอบแอสที่เป็นแอสนะ” ผมมองบุรุษเบื้องหน้า “ไม่มีใครมาแทนที่แอสได้ แอสเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมเสมอ”
“โกหก ! ” แอสก้มหน้าพูดเสียงดังอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ไม่ได้โกหกนะ เชื่อผมสิ...ผมไม่มีวันโกหกแอส” มือจับแขนแอสแน่นจนเขาเงยหน้าขึ้นมา ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขาที่บัดนี้ช่างสั่นไหวเหลือเกิน
แอสกอดผมแน่นราวกับต้องการย้ำให้แน่ใจว่าผมจะไม่จากไปไหน ผมกอดเขาตอบ ไหล่ของแอสสั่นสะท้าน ในยามนี้บุรุษตรงหน้าผมช่างอ่อนแอเหลือเกิน...อ่อนแออย่างที่ผมคาดไม่ถึง
ไหล่ผมสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้น หยดน้ำเล็ก ๆ คงไหลมาจากดวงตาคู่นั้น... ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมแทบไม่เห็นแอสร้องไห้เลย มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ ผมไม่สามารถช่วยเขาได้เลยหรือไง ผมนึกว่าการที่แอสมาอยู่กับคุณโชว์ จะช่วยให้เขาลืมเรื่องทุกข์ใจได้ซะอีก แต่ทำไม...ทำไมผมถึงรู้สึกว่าสภาพจิตใจแอสในตอนนี้ แย่ยิ่งกว่าตอนที่เขาออกจากบ้านมาเสียอีก
ไม่มีอะไรที่ผมจะทำได้เลยรึไงนะ...
การอยู่เคียงข้าง...แต่ไม่สามารถช่วยเหลือเขาได้ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน...
Tue Mar 05, 2013 8:53 pm by Monte
