สงสารแต่แม่ปลาบู่ อาศัยอยู่ในฝั่งคงคา...(ไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเลย)

หลังจากอันกลับมาจากร้านเทพ เขาเดินเข้าบ้านไปและพบกับแอดมินนั่งไขว้ห้างจิบวิสกี้อยู่

แอดมิน : อ้าว กลับมาแล้วเหรอ

อัน : ออกไปซะ คุณตัวปลอม

แอดมิน : อะไรกัน ฉันน่ะเป็นเอ็ดการ์ตัวจริงเสียงจริงนะ คนที่นายคิดถึงมาตลอดไง /พูดพลางทำหน้ายิ้มแย้มไปด้วย

ปัง

อันยิงปืนใส่ แต่กระสุนทะลุร่างแอดมินที่เหมือนควันออกไป

แอดมินยิ้มแสยะก่อนตอบว่า : ของแค่นั้นทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ เพราะฉันน่ะเป็นตัวจริงที่มีเวทมนตร์และความสามารถอย่างที่นายไม่มีไงล่ะ แต่ถ้าฉันไม่ใช่ตัวจริง ฉันก็คงไม่รู้หรอกว่า นายน่ะมันไร้ค่าแค่ไหน

อัน : ....

แอดมิน : ไม่มีใครอยากอยู่กับนายจริง ๆ หรอกนะ /ว่าแล้วกระดาษที่อยู่บนโต๊ะก็ลอยขึ้นมาถึงมือแอดมิน แล้วโบกกระดาษไปมา
ไม่มีใครอยากอยู่กับนายหรอก แม้แต่เจ้าหนูริวนั้น

อัน : ไม่จริง คุณน่ะเขียนขึ้นมาเอง

แอดมิน : ฉันไม่ลายมือห้วนขนาดนี้หรอกนะ / ดีดกระดาษกระเด็นไป
ยอมรับมาเถอะ ไม่มีใครอยากอยู่กับคนอย่างแกหรอก เพราะค่าของแกน่ะไม่คู่ควรอยู่กับมนุษย์หรอก แกน่ะต่ำกว่ากิ้งกือหรือไส้เดือนอีก ถึงได้ต้องอยู่กับสัตว์ยังไงล่ะ ไม่มีทางตีค่าเสมอคนได้หรอกนะ / เดินมาพูดตรงหน้าอัน

อัน : โกหก / เริ่มกำหมัดแน่น

แอดมิน : โกหกงั้นเหรอ จะบอกอะไรให้อย่างนะ ตั้งแต่แกเกิดมา แกก็ทำให้แม่ของฉันทุกข์ทรมาน ทำให้ฉันโดนชาวบ้านรุมนินทาและถูกกีดกันออกจากสังคม เป็นที่น่ารังเกียจเพราะมาคลุกคลีกับแก

อัน : ....

แอดมินเริ่มยิ้มเยาะเย้ย : รู้ไหมว่าที่แกโดนแกล้งน่ะ ฉันเป็นคนสั่งเองแหละ ฉันอยากเห็นแกทุกข์ทรมานและเจ็บปวด เวลาแกร้องไห้ร้องเรียกพี่ชาย พี่ชาย รู้ตัวไหมว่าน่าสมเพชขนาดไหน ฉันสนุกมากเลยล่ะ

อันตวาดกลับ : แกน่ะเป็นแค่ตัวปลอม

แอดมินมองอย่างดูถูก : ตัวปลอมอะไร ฉันน่ะคือว่าความจริงแท้แน่นอน หรือว่านายจะปฎิเสธล่ะ นายน่ะมีค่ามากพอที่จะมีคนอยู่เคียงข้างนายด้วยเหรอ / เสกให้กระดาษที่เขียนว่าลาก่อนลอยไปมาตรงหน้าอัน
ไม่มีใครอยากอยู่เคียงข้างนายหรอก ไม่มีใครเลย

อัน : ออกไปเดี๋ยวนี้

แอดมิน : ฉันไม่มีวันหายไปไหนหรอก เพราะฉันคือความจริงที่จะคอยตอกย้ำแกยังไงล่ะ

อันอุดหูและก้มหน้ามองพื้น แอดมินหัวเราะเยาะเย้ยและมองอย่างดูถูกก่อนจะหายวับจากไป

อาห์ นี่ตรูทิ้งบอบ์มโดยไม่รู้ตัวสินะ - -"