เบื้องหลังเทศกาลน้ำตานอง

ภายในบ้านหลังเล็ก ๆ ที่ไร้แสงไฟยังมีคน ๆ หนึ่งนอนซุกตัวอยู่บนโซฟา ใบหน้าหลับพริ้มจนกระทั่งเสียง ๆ หนึ่งแหวขึ้น

“จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”

แต่คนที่กำลังหลับอยู่กลับทำมือโบกปัด ๆ คล้ายปัดแมลงหวี่แมลงวันออกไปเท่านั้น ซึ่งการทำเช่นนั้นยิ่งกระพืออารมณ์ของคนพูดยิ่งขึ้น ในที่สุดมือยาวเรียวก็ดึงผ้าห่มของชายหนุ่มออก ทำให้เขากลิ่งตกลงมาพร้อมผ้าเลยทีเดียว

“เทพอย่างเธอมีหน้าที่ปลุกมนุษย์ด้วยงั้นเหรอ อ๋อ เธอเป็นเทพเจ้าแห่งนาฬิกาปลุกสินะ แล้วกดตรงไหนถึงจะเงียบได้นะ ” คนเพิ่งตื่นต่อปากต่อคำเป็นฉาก ๆ

“เอ็ดการ์” คนปลุกตะโกนเรียกดังลั่น จนเจ้าของชื่อต้องเอานิ้วอุดหู

“อย่าเสียงดังไปสิ นี่ผู้หญิงมีเสียงแปดหลอดเหมือนกันหมดทุกคนเลยงั้นเหรอ” ชายหนุ่มพูดพลางยันตัวลุกขึ้น

“ฉันมาเรื่อง”แผนการ”น่ะสิ นายจะเอายังไงต่อไป” คนเป็นเทพกอดอก คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

“ไม่ต้องสาปอาเธอร์แล้ว ถึงจะสาปไปก็ไม่ช่วยอะไร เรื่องอื่นฉันจะสานต่อเอง ฉันไม่ควรเอาภาระนี้ไปโยนให้เขาตั้งแต่แรกแล้ว” เมื่อคนพูดตัดสินใจ คนฟังเอ่ยว่า “แล้วพลังที่ยืมไปคราวก่อน คราวนี้ฉันไม่ให้อีกแล้วนะ เพราะนายจะอ่อนแอลงไปเรื่อย ๆ นายรู้ตัวไหมว่ากำลังเป็นลูกโป่งรั่วน่ะ เป่าเท่าไหร่ก็มีแต่จะแฟบลง ”

คนฟังเหยียดยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพูดว่า “อืม ต่อไปก็คงต้องทำอะไรด้วยตัวเองแล้วล่ะ สู้กับเจ้านั่น พลังก็หายหมดแล้ว” พูดไปสักพักก็หยุดชะงักเมื่อนึกได้ว่า “เมื่อวานฉันยังไม่ได้สะสางบัญชีแค้นกับเธอเลยนะ อยู่ดี ๆ เสกฉันไปหล่นที่บ้านฟิโอเล่ได้ไง”

“ก็เห็นว่านายน่ะออกจะเป็นห่วงเป็นใยจะเป็นจะตาย ฉันก็เลยส่งไปให้เท่านั้นเอง ไม่ต้องร้องขอด้วยดีไหม”

“ดีมากเลย” ทั้งลากเสียงยาวและกัดฟันกรอด ๆ

“พวกเขาก็เป็นห่วงนายขนาดนี้ ทำไมไม่ขอให้พวกเขาช่วยแก้คำสาปที่นายเป็นอยู่ตอนนี้ล่ะ จะได้หายตาบอดสักที”

“ไม่ได้” คนตาบอดรีบห้ามทันที “ฉันชินแล้ว และคำสาปของฉัน...มันไม่ได้แก้ง่าย ๆ เหมือนคำสาปของคุโร่หรือชิโร่หรอกนะ ถ้าพวกเขาถลำตัวมาลึกกว่านี้ จะมีแต่ตายกับตาย ตอนนี้พวกเขาก็รู้มากกว่าที่ควรรู้ไปมากแล้ว”

“นายกลัวจะสูญเสียพวกเขาไปล่ะสิ แหมกลับมาคราวนี้จิตตกง่ายจังเลยนะ”

“....” เงียบไปสักพักก่อนตอบว่า “ตอนนี้ฉันชินกับความมืดพวกนี้แล้ว อีกอย่างคนหล่อ ๆ อย่างฉันทำอะไรก็เก่งอยู่แล้ว” พูดแล้วก็ทำท่ายักไหล่อย่างเสียไม่ได้

“แหม ๆ พ่อคนเก่ง แต่ถ้านายคิดจะดำเนินแผนการต่อไปก็ต้องอำลาจากไอ้หน้าหล่อ (ตายล่ะ) ของนายล่ะนะ” หญิงสาวพูดไปก็ทำท่าอ้วกไป

“...ทำไปเถอะ ยังไงฉันก็คงให้อาเธอร์มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไม่ได้อีกแล้วล่ะ เขาก็มีทางเดินของเขาเอง” เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ก็ทำหน้าเศร้าวูบหนึ่งแล้วก็กลับมาทำท่าร่าเริงใหม่ “แต่น่าเสียดายนะ เจ้านั้นจะกลับเป็นผู้ชายแล้ว ยังแกล้งไม่หนำใจเลย”

แต่ถึงกระนั้นอีตาแอดก็เป็นคนตาบอดที่เมพมาก

บอดซะไม่เหมือนคนตาบอด

ก็แอดมินซะอย่าง ลองถามมันสิ