อยู่ดี ๆ อินเนอร์อันก็อยากเขียน
เหตุการณ์ระทึกขวัญนี้เกิดขึ้นในกระท่อมกลางป่าแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินอย่างอารมณ์ดี งานที่เขาได้มอบหมายสำเร็จลุล่วงไปด้ด้วยดี ท่ามกลางป่ายามสนธยา เสียงลิงค่างบ่างชะนีจะตะโกนโหวกเหวกดังลั่นป่า เพียงสบตาสายตาชายหนุ่ม พวกมันพลันเงียบสนิทลงทันใดราวกับจะเกรงใจชายที่เดินอยู่ข้างล่าง เขาค่อย ๆ ก้าวเข้ากระท่อม สายตาของเขาสะดุดกับร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียง เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้เตียงมากขึ้น ๆ สายตาของเขาไล่ไปตามตัวและหยุดจ้องที่ใบหน้าบนเตียงด้วยความตกตะลึง เขาค่อย ๆ เอื้อมมือแตะหน้าคนที่นอนอยู่บนเตียงเลยไปจนถึงหน้าผาก คนที่นอนอยู่ลืมตาโพลงลุกขึ้นนั่งทันใด
" นายมาทำอะไรที่นี่ " คนบนเตียงพูดขึ้นด้วยความตกใจ
" ฉันต่างหากที่ควรถามนาย " เขากอดอกมองคนบนเตียง สายตาคมปลาบราวกับจะเฉือนคนตรงหน้าเป็นชิ้น ๆ
" นายแอบตามฉันมาเหรอ " น้ำเสียงคนบนเตียงยังไม่คลายอาการตกใจ
" อย่ามาบ้าไปหน่อยเลย ฉันก็แค่มาเก็บกวาดของที่ใช้แสดงละคร ตามหน้าที่ของแอดมินเท่านั้นเอง " เมื่อได้ฟังดังนั้นคนบนเตียงจะลุกขึ้น แต่กลับโดนแอดมินกดให้นอนลง
" นายทำอะไรน่ะ " คนถูกกดเริ่มดิ้น
" นายคิดว่าจะชนะฉันได้งั้นเหรอ " แอดมินพูดอย่างเป็นต่อ " นายอย่าลุกขึ้นมาทำให้งานของฉันล่าช้าเลย "
" ฉันจะกลับบ้าน " คนถูกกดยังดิ้นต่อไป
" กลับบ้าน ตัวร้อนจนาดนี้จะกลับไหวได้ไง ฉันไม่เดินไปแบกในตามทางหรอกนะ " เขาถามอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นคนถูกกดพยายามจะดิ้น แอดมินพยายามล็อคให้อยู่เฉย ๆ จนเขาสังเกตเห็นผ้าพันแผลที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมา " ทำไมถึงไม่ดูแลตัวเองเลย ปล่อยให้ตัวเองเป็นหนักขนาดนี้ "
" ก็เพราะใครล่ะ " คนถูกกดพูดอยางหัวเสีย " เพราะงานของนายที่ใช้ฉันไปทำ ทำให้ค่าหัวฉันเพิ่มขึ้น ฉันโดนตามล่าหนีหัวซุกหัวซุน ยังไม่สะใจอีกเหรอ "
" สะใจงั้นเหรอ " แอดมินรำพึงกับตัวเอง แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก " ก็นิดหน่อยอ่ะนะ "
" ไอ้พี่บ้า ไอ้พี่โรคจิต " อีกฝ่ายตะโกนอย่างหัวเสีย เขาอยากจะดิ้นออกจากการเกาะกุมของคนตรงหน้า แต่ทว่าแรงของเขากลับน้อยกว่าเมื่อก่อนมาก ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งเจ็บแผลที่ท้อง
" อันน้องรัก นายก็รู้ว่านายขัดคำสั่งฉันไม่ได้ " คนมีแรงมากกว่าพูดอย่างเป็นต่อ คนถูกกดจึงเลือกเงียบแทนที่จะพูดหรือทำอะไร
" อ้าว ไม่เถียงเหรอ "
" สักวันหนึ่ง " เสียงอันพูดลอดไรฟันออกมา แอดมินเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ " สักวันหนึ่งฉันจะเป็นอิสระจากนาย "
" ฉันจะรอวันนั้นนะ " แทนที่จะโกรธคนเหนือกว่ากลับพูดอย่างร่าเริง จนทำให้คนพูดรู้สึกหงุดหงิดแทน " ฉันพูดจริงนะ "
" อืม ฉันบอกแล้วว่าฉันจะรอวันที่นายทำสำเร็จ แต่กว่าจะถึงวันนั้น นายยังเป็นคนของฉันอยู่นะ "
" ไอ้เผด็จการ "
" ตอนนี้นายควรจะนอนได้แล้ว ฉันจะได้เก็บของสักที เดี๋ยวจัดฉากไม่ทันเรื่องต่อไป "
" จัดฉาก ..." อันเงียบคล้ายกำลังนึกเรื่องสำคัญบางอย่าง ทันใดนั้นเองเขาก็ตะหนักได้ว่า " ในชาของนายมันมียาอะไรรึเปล่า "
" ชาน่ะเหรอ ฉันไม่ได้ใส่ยาในชาสักหน่อย " เมื่อได้ยินดังนั้นเขาจึงถอนใจอย่างโล่งอก " เอ๊ะ แต่ถ้วยที่ใส่ยาทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้นะ "
".นี่นายวางยาเหรอ " อันชี้นิ้วไปที่คนถือถ้วยตรงหน้า
" ฉันให้นายเล่นคะคร ไม่ใช่มากินของกินสบายใจเฉิบสักหน่อย "
" ไอ้บ้า แล้วแกจะวางยาทำไม จนฉันทำเรื่องบ้า ๆ ลงไป "
" ก็สนุกดีนี่ "
" นายบงการเรื่องทั้งหมดงั้นเหรอ "
" เฮ้ ฉันเป็นแค่แอดมินไม่ใช่พระเจ้า ฉันรับรู้เรื่องที่เคยเกิดขึ้นแต่ไม่สามารถกฎเกณฑ์เรื่องต่าง ๆ ได้หรอกนะ นายไปกินมันทำไมล่ะ" เขายักไหล่เหมือนไม่แคร์
" ไอ้บ้า คนปกติที่ไหนเขาจะรู้ว่าของกินถูกวางยา " อันลุกขึ้นจะเดินไปต่อยหน้าแอดมิน แต่คนจะถูกต่อยกลับจับแขนคนต่อยทุ่มกลับไปนอนบนเตียงอย่างง่ายดาย แถมยังดันไหล่บังคับให้นอนราบกับเตียงอีก ทำให้คนถูกกดฮึดฮัดหัวเสีย
" ก็คงมีแต่คนโง่อย่างนายนี่แหละที่กินอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ นอนได้แล้ว ไม่งั้นฉันทำแผลใหม่ให้นายแน่ ๆ " เขาเปิดเสื้อน้องชายและเห็นเลือดซึมออกจากผ้าพันแผล " คราวนี้จะทำให้เจ็บนาน ๆ จะได้เลิกซ่า ดีไหมเอ่ย " คนทุ่มยื่นหน้าไปใกล้ราวกับแมวที่กำลังหยอกหนูตัวหนึ่ง
" ไอ้โรคจิต " แอดมินยิ้มแววตาเป็นประกายแล้วบอกว่า " เอ๊ะ อะไรนะ "
อันจ้องตามองคนตรงหน้าอยู่นาน แล้วหันหน้าหนีก่อนพูดอ้อมแอ้มว่า " นอนก็ได้ "
แอดมินจึงปล่อยตัวอัน รอจนกระทั่งเขานอนหลับสนิท แล้วค่อย ๆ เก็บของอย่างเบามือและจัดฉากสำหรับเรื่องต่อไป
Tue Mar 05, 2013 8:53 pm by Monte
